وارش اسپرت – تارنمای هواداران داماش گیلان : دروازه بان را می توان مهمترین ستون یک تیم دانست. مطمئنا کمترین انتظار از یک دروازه بان جایگیری درست در چارچوب و گرفتن توپ های معمولی است، گرچه انتظار فوق واکنش هم انتظار بی جایی نیست؛ همان طور که یک مهاجم وظیفه اش گلزنی ، هافبک بازی سازی و مدافع جلوگیری از حملات تیم حریف است ، دروازه بان هم باید گاهی مواقع درخشش نشان دهد.
یک عمر با بومی ها
فوتبال گیلان و رشت از لیگ قدس تا همین یکی دو سال پیش دروازه بان های خوب وبزرگی را تحویل فوتبال کشور داده است .
در دهه شصت امید هرندی دروازه بان ملی پوش و استثنائی استقلال رشت و منتخب گیلان، باحضورش در چارچوب دروازه سالهای سال دروازه تیم های رشتی را بیمه کرده بود. دهه هفتاد ، نوبت به شیر رشتی کپنهاگ یعنی هادی طباطبایی رسید که از تیم استقلال رشت به تیم ملی و باشگاه استقلال تهران رسید و می توان اوج عملکرد او را در بازی دانمارک دید.
به ادامه مطلب مراجعه فرمائید
و در دهه هشتاد ، پسری از کوچه پس کوچه های پائین شهر و تیم شاهین رشت در فوتبال گیلان درخشید و نسل جوان فوتبالی های رشت او را به علی چیلاورت می شناسند. شاید نتوان او را به لحاظ فنی هم تراز دو دروازه بان ذکر شده در پاراگراف فوق قرار داد؛اما تاثیرگذاری روحی روانی او بر تیم ، علی نظرمحمدی را به چهره ای محبوب در بین هواداران گیلانی تبدیل کرده بود و حتی در نتایج درخشان پگاه 87 نقش این دروازه بان به وضوح دیده می شد.
اواخر دهه هشتاد که همراه شده بود با جدایی علی نظرمحمدی ، داماش به گلر جوان و بومی دیگری بها داد. شاید در فصل اول حضورش عملکرد فوق العاده ای نداشت اما حمایت کادرفنی وقت و هواداران زمینه ساز موفقیت محسن فروزان شد تا در کمتر از دو سال، کاسیاس رشتی ها با درخشش در دروازه تراکتورسازی بعد از سال ها به عنوان یک رشتی به تیم ملی دعوت شود. هرچند به دلیل برخی اختلافات که میان او و کادر داماش وجود دارد ، امید و اجازه بازگشت او فعلا وجود ندارد.
ملی پوشان سابق تا ذخیره های سایر تیم ها
پس از صعود داماش گیلان به لیگ برتر علاوه بر پیراهن اول برای دروازه بانی داماش ، پیراهن دوم هم از تن دروازه بان های این شهر کنده شد تا به مرور زمان این پست به پاشنه آشیل داماش شهر باران تبدیل شود.
یکی آمد با قرار داد میلیاردی ، اما چمن مصنوعی را بهانه کرد برای کم کاری! ذخیره اش آمد تا نیمکت داماش پر شود اما به ناچار سنگر را به او سپرده شد!
سال بعد شد و یکی را که بی تیم مانده بود به داماش آمد و گفتیم به همه بها دادیم برای او هم سکوی پرتاب شویم چه جایی بهتر از داماش؟! او هم در پایان فصل دست داماش را در پوست گردو گذاشت و چند تماشاگر را بهانه کرد تا به پول بهتر برسد…
ابتدای این فصل هم که دروازه بانی آمد با شصت گل خورده و این سوال را از خود پرسیدیم که گلرهایی سابقا ملی پوش چه کردند که او می خواهد بکند؟
کی نوبت آنهاست؟!!
دروازه بان را می توان مهمترین ستون یک تیم دانست. مطمئنا کمترین انتظار از یک دروازه بان جایگیری درست در چارچوب و گرفتن توپ های معمولی است، گرچه انتظار فوق واکنش هم انتظار بی جایی نیست؛ همان طور که یک مهاجم وظیفه اش گلزنی ، هافبک بازی سازی و مدافع جلوگیری از حملات تیم حریف است ، دروازه بان هم باید گاهی مواقع درخشش نشان دهد.
اما تزلزل در چارچوب دروازه داماش طی یکی دوسال اخیر و خصوصا چند بازی نخست لیگ جاری که شاید به نوعی به کمتر توپی نه گفته شد، رشتی ها را به همان حداقل ها هم در چارچوب دروازه شان راضی کرده است !
آیا بهتر نبود در ابتدای فصل که توانایی مالی بالایی نداشتیم از پتانسیل همین شهر استفاده می کردیم و روی علی نظرمحمدی برای دروازه حساب می کردیم؟پیشنهادی که شاید هنوز هم برای انجامش دیر نشده باشدو مسلما با استقبال خیل عظیم هواداران همراه می شود.
علی ایحال اگر کادرفنی توانایی چنین درخواستی از مدیریت باشگاه را ندارد، بهتر نیست همین فرصت را به گلرهای جوان و جویای نام همین استان بدهد؟ پس چه وقت باید لایقی فر و پورقلی درون دروازه قرار بگیرند تا به مانند هرندی ، نظرمحمدی و … سال های سال ما را از ورود دروزه بان بی نیاز کنند؟ با توجه به آمارو ارقام بازی های اخیر واقعا چه ضرری متوجه داماش می شود؟
و البته همان طور که تیم نتیجه نمی گیرد به سراغ سرمربی می روند ،بیراه نیست اگر از عملکرد مربی دروازه بان های داماش نگوئیم؛ تا به کی باید شاهد تمرینات سنتی باشیم و آیا با این نوع تمرینات می توانیم انتظار پیشرفت دروازه بان های خود را داشته باشیم؟
باید بنشینیم و منتظر بمانیم ، جوان گرایی ای که افشین ناظمی قولش را داده بود از دروازه داماش شروع می شود یا که کماکان در حد شعار باقی می ماند؟!
ثبت ديدگاه