سال ۶۰-۶۱ مصطفی داوودی رییس سازمان تربیت بدنی شد و طرح ۲۷ ساله ها را به بهانه جوانگرایی مطرح کرد و بازیکنان شناخته شده آن زمان همچون ناصرحجازی، حسن روشن، علی پروین و… از تیم ملی کنار گذاشته شدند. سرمربی وقت آن دوره، ناصرابراهیمی بود که اصرار داشت اعضای برکنار شده در تیم باشند و چون به توافق نرسیدند او نیز برکنار شد و جلال چراغپور بجای وی هدایت تیم ملی را به عهده گرفت. لازم به ذکر است که رییس فدراسیون آب شناسان بود.
با حذف بازیکنان بزرگ و ثابت تیم ملی، اشخاصی مثل محمد مایلی کهن، محمد دادکان، محمد پنجعلی، حمید درخشان و فیروزی و… در ترکیب تیم ملی قرار گرفتند تا بدین ترتیب تیم ملی ایران با چهره ای متفاوت وارد بازیهای آسیایی دهلی نو ۱۹۸۲ شود.
ایران با یک باخت مقابل ژاپن و دو برد مقابل کره و یمن شمالی از گروه بالا آمد و در بازی اصطلاحا ضربدری مقابل کویت در زمین دهلی نو با تماشاگران و داور هندی قرار گرفت. همه چیز خوب بود واز آنجایی که هندی ها رابطه ای خوب با ایران داشتند، جو نسبتا آرامی نیز در استادیوم محل برگزاری مسابقه پا برجا بود. بالاخره بازی با کش و قوس فراوان در نود دقیقه معمول مسابقه با نتیجه بدون گل مساوی به پایان رسید. در وقت های اضافه این مسابقه، محمد مایلی کهن که در طول بازی نیز عصبی بازی می کرد، خطایی را بر روی بازیکن کویت انجام که در نهایت این توپ منجر به گل کویت می شود و در نهایت ایران از دور مسابقات حذف می شود.
در این بازی حادثه ای خلق شد، که شاید جهان فوتبال به خود ندیده بود. تابلوی تعویض بالا می رود، محمد مایلی کهن باید زمین را ترک کند اما او با بی توجهی داخل زمین می ماند… تابلو تعویض بالاست ولی محمد مایلی همچنان مصر بر ماندن است! داور تذکر می دهد، هم تیمی ها خواهش می کنند، اما مایلی کهن شروع به پرخاشگری و بی احترامی به داور می کند و شاید اگر مماشات داور که به نظر چندباری قصد نشان دادن کارت زرد دوم و اخراج را داشت نبود، هرگز این تعویض رخ نمی داد. بالاخره تعویض با اصرارهای بازیکنان صورت می گیرد و سرانجام محمد مایلی با گریه و عصبانیت از زمین خارج می شود…

 

 
نگارنده: مریم آبتین
منبع: www.varesh-sport.com
وارش اسپرت – پایگاه خبری و تحلیلی ورزش گیلان