سال ۶۰-۶۱ مصطفی داوودی رییس سازمان تربیت بدنی شد و طرح ۲۷ ساله‌ها را به بهانه جوانگرایی مطرح کرد و بازیکنان شناخته شده آن زمان همچون ناصرحجازی، حسن روشن، علی پروین و از تیم ملی کنار گذاشته شدند. سرمربی وقت آن دوره، ناصرابراهیمی بود که اصرار داشت اعضای برکنار شده در تیم باشند و چون به توافق نرسیدند او نیز برکنار شد و جلال چراغپور بجای وی هدایت تیم ملی را به عهده گرفت. لازم به ذکر است که رییس فدراسیون آب شناسان بود. با حذف بازیکنان بزرگ و ثابت تیم ملی، اشخاصی مثل محمد مایلی کهن، محمد دادکان، محمد پنجعلی، حمید درخشان و فیروزی و در ترکیب تیم ملی قرار گرفتند تا بدین ترتیب تیم ملی ایران با چهره‌ای متفاوت وارد بازیهای آسیایی دهلی نو ۱۹۸۲ شود. ایران با یک باخت مقابل ژاپن و دو برد مقابل کره و یمن شمالی از گروه بالا آمد و در بازی اصطلاحا ضربدری مقابل کویت در زمین دهلی نو با تماشاگران و داور هندی قرار گرفت. همه چیز خوب بود واز آنجایی که هندی‌ها رابطه‌ای خوب با ایران داشتند، جو نسبتا آرامی نیز در استادیوم محل برگزاری مسابقه پا برجا بود. بالاخره بازی با کش و قوس فراوان در نود دقیقه معمول مسابقه با نتیجه بدون گل مساوی به پایان رسید. در وقت‌های اضافه این مسابقه، محمد مایلی کهن که در طول بازی نیز عصبی بازی می‌کرد، خطایی را بر روی بازیکن کویت انجام که در نهایت این توپ منجر به گل کویت می‌شود و در نهایت ایران از دور مسابقات حذف می‌شود. در این بازی حادثه‌ای خلق شد، که شاید جهان فوتبال به خود ندیده بود. تابلوی تعویض بالا می‌رود، محمد مایلی کهن باید زمین را ترک کند اما او با بی‌توجهی داخل زمین می‌ماند تابلو تعویض بالاست ولی محمد مایلیهمچنان مصر بر ماندن است! داور تذکر می‌دهد، هم تیمی‌ها خواهش می‌کنند، اما مایلی کهن شروع به پرخاشگری و بی‌احترامی به داور می‌کند و شاید اگر مماشات داور که به نظر چندباری قصد نشان دادن کارت زرد دوم و اخراج را داشت نبود، هرگز این تعویض رخ نمی‌داد. بالاخره تعویض با اصرارهای بازیکنان صورت می‌گیرد و سرانجام محمد مایلی با گریه و عصبانیت از زمین خارج می‌شود
نگارنده: مریم آبتینمنبع: وارش اسپرت پایگاه خبری و تحلیلی ورزش گیلان
ثبت ديدگاه