در ادامه ی سلسه تصاویر نوستالژیک فوتبال رشت از آلبوم خاطرات وارش اسپرت این بار به عکسی از تیم رویایی ادوار گذشته داماش رسیدیم که تا یک قدمی قهرمانی جام حذفی ایران رسیده بود اما در نهایت قربانی مافیای فوتبال ایران شد!
یک نیم فصل رویایی با جو یکدلی حاکم بر تیم و شهر که حاصل همنوایی تمام ارکان باشگاه اعم از هواداران، بازیکنان، کادرفنی و مدیریت بود… افسانه ای که شاید با قهرمانی به پایان نرسید اما ارزشش کمتر از قهرمانی برای مردمان دیار باران نبود و می تواند سرلوحه ای برای موفقیت های فردا و راه نیمه تمام داماش گیلان برای فتح جام حذفی باشد.
تصویر فوق مربوط به دیدار رفت فینال جام حذفی ٨۶-٨٧ در استادیوم سردار جنگل رشت می باشد و اعضای تیم محبوب رشتی ها به شرح زیر می باشند:
ایستاده از راست: ابراهیم تقی پور، آشیل آبنا، محمد مختاری، ویلیام دیجنگو، مهدی نوروی
نشسته از راست: گیلائوری، حسین ابراهیمی، محمدرضا مهدوی، هادی سهرابی، افشین چاوشی، علی نظرمحمدی
همه از مافیا در این بازی حرف می زنن و یا تبانی دو یا سه بازیکن ولی کسی دقیق اشاره نکرد موضوع چه بوده و چرا تیم در بازی برگشت اینقدر ضعیف در وقتهای پایانی باز کرد!!!!
فینال جام حذفی همزمان با لیگ هفتم (سال ۸۷-۸۶)
– تیم ضرر کرده: پگاه
– تیم سود برده: استقلال
– کلید داستان: ابراهیم تقی پور (بازیکن پگاه)
این داستان همان ماجرایی است که محمد مایلی کهن بارها در موردش حرف زده. استقلال قلعه نویی بازی رفت در رشت را یک – صفر شکست خورد. بازی در تهران اما متفاوت بود. تقی پور نمایش بسیار ضعیفی داشت و تیمش ۲ گل خورد اما آفساید چند متری ای که او پر کرد آبی بود روی آتش حملات پگاه. پگاه با یک گل قهرمان می شد اما آفسایدی که تقی پور پر کرد نتیجه بازی را به ۳- صفر رساند. تقی پور سال بعد به استقلال آمد.