در تابستانی که باران نا امیدی بر روح و روان داماشی ها می بارید، در روزهایی که هیچ مسئولی جرات نزدیک شدن به داماش مظلوم گیلانیان را نداشت و سعی داشتند تا خود را در صعود دیگر تیم رشتی شریک کنند، این فرزند خلف شهرباران بود که داماش نیمه جان رشتی ها را به دندان گرفت و شعار یاری طلبی تیفوسی های داماش را شنید و داماش را زنده نگه داشت.
حاجی پور بذر امید را در دل هواداران سینه سوخته داماشی کاشت و بخش اعظم شادمانی صعود از مرحله اول، حاصلِ از خودگذشتگی و نجابت ابتدا و طول فصل مدیر کهنه کار ورزشی و سیاسی شهرباران های نقره ای بود.
با ورود حاجی پور به این کارزار سخت، که اشخاص و شرکت های متمول هم فراری شده اند، خیلی از نزدیکان حاج اسماعیل در مصاحبه ها و جلسات خصوصی قول مساعدت و حمایت همه جانبه دادند که یا در حد حرف بود و یا عملی نشد.
مالک داماش در طول فصل تمام اعتبار چندین ساله خود را خرج تیم کرده است و صورت خود را با سیلی سرح نگه داشته تا مبادا خدشه ای در روند خوب تیمی داماش وارد شود، اما در آستانه نوروز 96، داماشی ها چشم انتظار پرداخت بخشی از قرارداد خود هستند تا با دست پر به خانه بروند و به همین دلیل حاجی پور و پسرش این روزها به آب و آتش می زنند تا شب عید شرمنده اعضای تیم و خانواده شان نباشند.
مازیار اصغرزاده – روزنامه خبر ورزشی
95-12-26
برای مشاهده مشروح همین مقاله در وارش اسپرت کلیک نمائید
ثبت ديدگاه