بی مقدمه برویم سر اصل مطلب… این دیدار خارج از خانه را باختیم، شاید هم اگر بگوییم در اردوی پیش از بازی هم باخته بودیم، پر بیراه نگفته باشیم!
سریال ناکامی های خارج از خانه داماش آنقدر تکراری شده است که دیگر به آن اصطلاح عامیانه -پشت هر شکست، پیروزی است- شک کرده ایم! به واقع این ناکامی های خارج از خانه در حال تبدیل شدن به اپیدیمی است تا جایی که با گرفتن یک تساوی خارج از خانه، عنان از کف رها می شود و تیترهایی نظیر طلسم شکنی می زنیم!
روی صحبتمان با تمام اعضای تیم فوتبال داماش گیلان است:
اگر به نگاه امیدوارانه مردم یک استان برای بازگشت دوباره فکر نمی کنید…
اگر به حنجره ی گرفته هوادار سینه سوخته داماش که به دلیل نتایج ضعیف تان دندان بر جگر نهاده، فکر نمی کنی…
اگر به وضعیت مبهم داماش در صورت عدم صعودتان فکر نمی کنید…
اگر به آینده تیم داماش و حتی خودتان فکر نمی کنید…
پس به غرور آن سرباز باغرور رشتی در پادگان فکر کن که با هزار امید و آرزو با تلفن همراه هم خدمتی اش برای پیگیری نتیجه تیم محبوبش به وارش اسپرت سر می زند، اما تو با نتایجت همان اندک دلخوشی را از وی سلب کردی!
به خودت بیا و به سرکوفت های هم خدمتی های غیر رشتی آن سرباز هوادارت فکر کن که سختی دوران سربازی را دوچندان می کند!
اعضای محترم تیم داماش؛ این فقط یک زاویه کوچک از تاثیرات ناکامی های پیاپی شما، بر جامعه ی هوادار داماش است و موارد بسیاری دیگر وجود دارد که قلم از نوشتن ناتوان است. پس کمی به خودتان بیایید حتی اگر روزنه ای از امید باقی مانده باشد، کاری کنید تا انتهای فصل مردم به پاس عملکردتان به جای سرزنش، شما را تحسین کنند!
نگارنده: مازیار اصغرزاده
کامنت سرباز رشتی هوادار داماش از داخل پادگان زیر پست اینستاگرام وارش اسپرت پس از باخت داماش برابر نفت امیدیه:
“از ته قلبم واسه تیم شهرم آرزوی موفقیت دارم. از کل تیم میخوام به خودشون بیان آبروم جلوی هم خدمتیم رفت به خدا. با گوشی رفیقم دارم پیام میدم.” (میرآرمان)
ثبت ديدگاه