رنسانسی که دراواسط دهه ۸۰ برای رشتی‌ها اتفاق افتاد، تابوی سرخابی پروری را در فوتبال این شهر نابود کرد صعود به فینال جام حذفی، تحقیر سرخابی‌های پایتخت و نائب قهرمان آسیا و از همت طلائه داران نسل ۸۰ بود که حق خود را از فوتبال ملی و سلیقه‌ای ایران ک همیشه با نگاه تبعیض آمیز به فوتبال رشت نگریست، نگرفتند! اگر بخواهیم به شاکلهٔ اصلی آن تیم نگاه کنیم فقط نظیفکار، مختاری و سهرابی بازماندهٔ تیم افسانه‌ای دهه هشتاد هستند و بازیکنانی نظیر محمدرضا مهدوی، علی نظرمحمدی، افشین چاوشی و مصطفی حاجتی به دلایل گوناگون یا از فوتبال خداحافظی کردند و یا ناچار به جدایی شدند که البته شاید در فوتبال حرفه‌ای امروز دنیا امری طبیعی است به ادامه مطلب مراجعه فرمائید
جدایی یا خداحافظی این طلائه داران نسل دهه ۸۰ رشتی‌ها، دلیل بر فراموشی زحمات و خاطرات شیرین‌شان از ذهن فوتبال دوستان رشتی نمی‌شود و به همین بهانه می‌خواهیم فلش بکی به گذشته بزنیم و بگوییم در همه حال و هرجا که باشید در قلب داماشی‌ها جای دارند.
* محمدرضا مهدوی؛ هافبکی برای تمام فصول ملقب به توتی شهرباران و کاپیتان اول یک دهه اخیر فوتبال رشت که ضربات کاشته استادانه‌اش به تیم‌های اغلب تبریزی و گل‌های حساسش به سرخابی‌های پایتخت از وی نامی جاودان در تاریخ فوتبال رشت ثبت کرده است. سبک بازی محمدرضا مهدوی از وی یک هافبک نادر در کشور ساخته بود و جنگندگی‌اش در زمین باید سرلوحه بازیکنان جوان امروز داماش قرار بگیرد.
*علی نظرمحمدی؛ پسر ناسیونالیست شهرباران ملقب به علی چیلاورت و پسر پایین محله رشت زمانی که درون دروازه قرار می‌گرفت برای هم تیمی‌هایش بمب روحیه و برای هواداران هم قوت قلب بود. از مهمترین خصوصیاتش می‌توان به کری خوانی‌های معروفش برای تیم‌های تهرانی در زمانی که هنوز جو فوتبالی رشت مبرا از قرمز و آبی پایتخت نشده بود اشاره کرد که از وی یک شخصیت متعصب و ناسیونالیست نسبت به شهرش در میان مردم ساخته بود.
*افشین چاوشی؛ بهترین گلزن فوتبال رشت لقب‌های فراوانش در رشت را باید تریلی بکشد! افشین آقای گل به دلیل گلزنی‌هایش، افشین سی ثانیه به دلیل گلزنی در ثانیه سی‌ام بازی به ذوب آهن، افشین رفت و برگشت به دلیل گلزنی در بازی رفت و برگشت فصل ۹۱-۹۰ به پرسپولیس و همچنین القاب دیگری به دلیل گلزنی به ملوان، هت تریک مقابل استقلال تهران و از وی فوتبالیستی خاص در رشت ساخته است. چاوشی هم از نسل مهاجمی است که در برهه‌ای ظهور کرد که هیچ وقت نتوانست حقش را از فوتبال ملی بگیرد. به ثمر رساندن ۱۵ گل(بدون پنالتی) در فصلی که داماش سقوط کرده و خودش هم نیمی از بازی‌ها را به دلیل مصدومیت از دست داده بود، اوج فوتبالش بود. هواداران رشتی هیچ وقت یادشان نمی‌رود که در فریادهای شوق بعد از گل‌های تیم محبوب‌شان، افشین چاوشی بیشترین سهم را داشته است.
*مصطفی حاجتی؛ وفادار به پیراهن مثل مصطفی ملقب به حاجتی باغیرت بیشترین سابقه حضور در داماش و پگاه را در کارنامه دارد. هیچ گاه تیمش را تنها نگذاشت و فقط یک فصل ناچار شد از داماش جدا شود و به تیم دیگر شهرش، سپیدرود بپیوندد اوج وفادارش‌اش در زمان مربیگری فیروز کریمی بود که با وجود برخی جوسازی‌ها از سوی برخی افراد ایستادگی کرد و فیروز کریمی را مجبور کرد تا از وی در ترکیب اصلی استفاده کند حاجتی شاید کم گل زد، شاید کم حاشیه هم بود اما دلیلی نمی‌شود وفاداری‌اش از ذهن هواداران داماش پاک شود.
پی نوشت: جدایی طلائه داران نسل ۸۰ رشتی‌ها چه خوب و چه بد در فوتبال اتفاقی طببیعی و قابل پیش بینی است اما چه پسندیده می‌شود که اگر باشگاه داماش در جهت احترام به این عزیزان بازی خداحافظی با یک تیم مطرح داخلی یا خارجی ترتیب دهد تا با این ترتیب در میان تشویق و استقبال فوتبال دوستان گیلانی چهار گوشه زمین را ببوسند و شاید هم در سال‌های آینده در قامت مربی به خانه بازگردند.
مازیار اصغرزاده وارش اسپرت-تارنمای هواداران داماش گیلان
ثبت ديدگاه