فینال جام حذفی حالا پررنگ‌تر از همیشه در ذهن ما می‌ماند. پرسپولیس قهرمان شد و برای اولین به صورت همزمان هم لیگ برتر را برد و هم جام حذفی را. با این همه داماش، رقیب پرسپولیس هم بازنده نبود. آنها که در لیگ دسته دو بازی می‌کنند، همین حضورشان در فینال شبیه به معجزه بود. رشتی‌ها البته به همین حضور بسنده نکردند و با وفاداری به هواداران‌شان در یادها ماندگار شدند.

 

آنها نشان دادند چرا مشکلات فوتبال ایران هرگز به‌صورت ریشه‌ای حل نمی‌شود و راه حل همه مسائل همیشه به کدخدامنشی ختم می‌شود. آنها نشان دادند دلیل این مسیر بی‌انتها تنها یک چیز است؛ باشگاه‌های دولتی. باشگاه‌هایی که مدیران‌شان از سمت‌هایی که دارند کوچک‌ترند و با یک تلفن از مدیر مافوق تن به هر ذلتی می‌دهند. برای آنها برآورده کردن اهداف باشگاه و هوادرانش تنها زمانی اولویت دارد که مدیر بالاسری چنین چیزی بخواهد. آنها نه جوابگوی هیات مدیره هستند و نه سهامداران(؟) و نه هواداران. تنها و تنها نظر مدیر کارخانه یا وزیر مربوطه است که برای آنها اهمیت دارد.

 

داماش اما در این فوتبال تمام‌دولتی، خصوصی مانده و مدیرانش ترسی از تماس آقابالاسرها ندارند. آنها حاضرند بخاطر ۳۰۰ هوادار آسمان را به زمین بدوزند چون نان بازوی‌شان را می‌خورند و این برای مدیران فدراسیون فوتبال مانند سم است. اگر قرار بود هر تیمی فقط منافع خودش را در نظر بگیرد شاید در فوتبال بدون قانون ایران سنگ روی سنگ بند نمی‌شد. در فوتبالِ دولتی همه چیز با یک تلفن قابل حل است اما در فوتبال خصوصی چاره‌ای جز قانون‌مداری و احترام به همه تیم‌ها وجود ندارد. و این اصلا برای بعضی‌ها قابل تحمل نیست!

 

رسول مجیدی – آی اسپورت