وارش اسپرت – تارنمای هواداران داماش گیلان: اینجا رشت است، مرکز استان گیلان، صدای ما را از شهر باران می‌شنوید، البته تا دلتان می‌خواهد فریاد بزنید چراکه اینجا نه فریادرسی است و نه کسی به فریادتان توجهی می‌کند! گله از چه چیزی دارید؟ آیا به نظر شما به جز خدای بی‌همتا فریادرسی هم یافت می‌شود؟ ما که گشتیم یافت نشد.
لطفا وقت شریفتان را بیهوده هدر ندهید که این یک قلم جنس حداقل در شهر ما یافت نمی‌شود. نزدیک به 4 سال است که تیم اول شهر رشت یعنی داماش در آتش بلاتکلیفی می‌سوزد، ماندن در این عالم برزخی و بلاتکلیفی آنچنان ریشه این تیم پرطرفدار مردمی را خشکانده که تیم اول شهر باران در پایان لیگ برتری که گذشت راهی جز سقوط پیدا نکرد.
به ادامه مطلب مراجع فرمائید
ما کاری به آن سقوط و نقدهای فنی و دلایل آن ناکامی نداریم بلکه معتقدیم اصل ماجرا همان بلاتکلیفی و بی‌سامانی تیم بود که شرایط و حال و روز این تیم دوست‌داشتنی را به چنین حال زاری مبدل ساخته. اما حرف اصلی این است: چرا فردی پیدا نمی‌شود تا برای یک بار هم شده تکلیف این تیم را یکسره کند و به قول معرف یا زنگی زنگی یا رومی رومی. تا کی باید هواداران پرشمار و اغلب جوان این تیم در بلاتکلیفی باشند و چه کنم چه کنم بگویند؟ با الماسخاله رییس هیات فوتبال استان گیلان در این خصوص صحبت کردیم در حالی که از پلکان‌های فدراسیون فوتبال پایین می‌آمد، چیزی دستگیرمان نشد.
هر چند الماسخاله مشکل بلاتکلیفی داماش را یکی از دغدغه‌های خود می‌دانست اما اعتقاد داشت بحث واگذاری و انتقال داماش با توجه به حضور قوه قضاییه عملا از دست ما فوتبالی‌ها خارج است و در حوزه اختیارات ما نیست.
الماسخاله اعتقاد داشت تنها اختیار و حوزه ورود ما این است که خریداران و اسپانسرهای جدید را به قوه قضاییه معرفی کنیم. با قلی‌زاده قائم مقام باشگاه که هم‌صحبت می‌شویم به خوبی می‌توان از دل سوخته او مطلع شد با اندوهی از ناامیدی حرف می‌زند. او هم به درستی نمی‌داند چه آینده‌ای در انتظار داماش است و از مسوولان رده بالای ورزش استان گله‌مند است. او اعتقاد دارد به جز هیات فوتبال بقیه آدم‌های تاثیرگذار فوتبال به هیچ عنوان نگاه دلسوزانه‌ای به مشکلات تیم داماش ندارند.
به مسعود رهنما زنگ می‌زنیم، احتمالا به دلیل مشکلات فراوان ورزش‌های رزمی استان که صد البته بر فوتبال پرطرفدار و پرمخاطب اولویت دارد جواب تلفن ما را نمی‌دهد. اصلا به مسعود رهنما به عنوان متولی اول ورزش استان چه ربطی دارد که تیم اول فوتبال مرکز استان چند سالی است در بلاتکلیفی می‌سوزد؟ به ما کد را اشتباهی دادند! او چه وظیفه‌ای دارد که به این مشکلات رسیدگی کند! با علی نظرمحمدی سرمربی فعلی داماش همکلام می‌شویم. او هم با تمام ناامیدی از فردای خودش و تیمش بی‌خبر است و فقط با همه دردسرها و ناامیدی‌ها تلاش می‌کند که تیمش حتی نیم بند تمرین کند.
سوال کلیدی همچنان همان است که بود: آیا اساسا مشکل داماش حل‌شدنی است؟ به دلیل اختلاس یک گروه تجاری که منجر به اعدام سرگروه و جرایم شدید برای عوامل این قصه شد فوتبال رشت تا کی باید تاوانش را پس بدهد؟ هیچ کس پاسخ نمی‌دهد. البته هیچ کس از هیچ چیز باخبر نیست. ریاست هیات فوتبال علی‌رغم همه تلاش‌هایش، راهکاری را پیدا نمی‌کند، قائم مقام باشگاه خودش را تنها در میان انبوهی از مشکلات پیدا می‌کند، سرمربی تیم راهی جز ادامه تمرینات بی‌روحیه را برای حفظ ظاهر قضیه بلد نیست، رییس ورزش استان دغدغه‌ای به نام فوتبال و داماش ندارد و از روز اول هم میانه جالبی با فوتبال و فوتبالدوستان نداشته. فوتبالی که در یک بازی معمولی داماش با یک تیم به غیر از استقلال، پرسپولیس و ملوان قادر است به اندازه کل تماشاگران طول یک سال مابقی ورزش‌های استان مخاطب را به ورزشگاه بکشاند و نشاط و شادابی را به جامعه هدیه کند چرا اینقدر در نزد نفر اول ورزش این استان غریبه است؟ آیا باید برای حل مشکلات داماش و تیم فوتبال این شهر به غیر از مسعود رهنما به فرد دیگری مراجعه کنیم؟ بهتر نیست نزد مدیرکل صنعت، معدن و تجارت استان و یا شاید هم به مدیرکل استاندارد تحقیقات صنعتی استان جهت حل مشکلات تیم فوتبال برویم؟
نگارنده: هامان حامدی‌راد- روزنامه ایران ورزشی_14مرداد 93
وارش اسپرت – تارنمای هواداران داماش گیلان
ثبت ديدگاه