وارش اسپرت – تارنمای هواداران داماش گیلان : زمانه گویی تقدیر مردمان این خطه را همواره چنین نوشته؛
مردمی که سادگی، صمیمیت و صفای میهمان نوازی شان، طمع اجانب را برانگیخته و همان بیگانگانی که روزی در لباس دوست، یار ِ غار و همسفره آمده اند، به چشم بر هم زدنی خود را صاحب ِ سفره، نان و غار می پندارند!
خیلی دور نیست؛ یافتن مصداق ِ این تقدیر ِ تلخ، چرا که همیشه بلندای قامت مردی پیش روی ماست که هنوز مثلی چون صراحت، شجاعت و آزاده خواهی اش در عین صداقت و میهمان نوازی ، به عدد انگشتان یک دست هم نمی رسد …
مردی که عطوفت ِ نرم ِ باران و مهربانیِ انبوه ِ جنگل، در استواری ِ اراده ی چون کوه و دل دریایی اش متجلی بود.
آری، میرزای کوچک جنگلی؛
اما همه ی حقیقت این نیست. آیا میرزا به راستی کوچک بود!؟ آیا او جنگلی بود؟!
نه! میرزا بزرگ بود، آن اندازه که هنوز ادامه دارد. جنگلی نبود، متمدن بود، که تشکیل اولین جمهوری خود مختار آسیا در مقابل فساد و سرسپردگی دولت مرکزی، خود گواه ِ روشن ِ تمدن اوست.
میرزا را کسانی کوچک پنداشتند که او را خواری در چشم خود می دیدند، پس او را جنگلی و یارانش را یاغی خطاب کردند.
و امروز گویی در ادامه ی همان طمع ِ ناتمام، فرزندان او را اوباش نامیده و فریب خورده می پندارند، زهی خیال باطل که چشم فرزندان میرزا باز است و آن روز اگر میرزا، از بیگانه و خودی خورد و افتاد، اکنون فرزندانش پیش نام او به احترام می ایستند تا چشم طمع را در کاسه کور کنند …
آری، امروز میرزا ادامه دارد. در رنگ ِ دگر، در شکل و تازه گی هویتی قدیمی.
امروز داماش، نماد همان تسلیم ناپذیری میرزاست که فرزندانش گویی به مثابه ی میراثی گرانبها از وی، آن را پاس می دارند. آنان، حمایت و ایستادگی برای داماش را به منزله ی ایستادگی و حمایت زیر پرچم آزادگی میرزا بر می شمارند.
اکنون ما فرزندان میرزا، بدون وابستگی به لابی های زر و زور، به نام خدا و تنها به انگیزه ی حفظ نام و هویت این سرزمین، زیر پرچم داماش گیلان متحد شده ایم و در این راه، از اوباش و یاغی قلمداد شدن باکی نداریم که این عناوین همواره پی نام ِ مردمان ِ عدالت خواه و آزاده بوده است …
در قلب و جان ما، داماش هرگز پسوندی جز گیلان نمی گیرد، چرا که این پسوند، چتر اتحاد فرزندان میرزا در جای جای این سرزمین است که هر گیلانی در هر جای جهان خود را در اصالت و هویت آن شریک می داند.
افسوس، افسوس که مالکین، نه، … خریداران داماش گیلان نمی دانند هویت و اصالت خریدنی نیست و بهایی ندارد. اگر چه آنان بدون پرداخت بهای صوری ِ این مالکیت نیز خود را مالک هویت این مردم دانسته و شرافت گفتار ِ خود در رسانه ی جمعی مبنی بر عدم تغییر نام تیم را زیر سوال بردند.
اکنون باید پرسید آیا ما فریب خورده ایم؟! و اگر آری، فریب ِ چه کسی را؟!
فریب کسانی که به جای جیب، از نام و هویت داماش گیلان، از ساق های خسته ی بازیکنان و از حنجره های هواداران پرشور خرج کرده اند و برای برافراشتن پرچم خود، نام و هویت این مردم را نشانه رفته اند.
آنان بدانند این جا همه ایستاده اند، کنار میرزا، کنار داماش ِ گیلان، که خواب ِ خوش را از چشم ِ خصم بگیرند.
میرزا دیگر تنها نیست و ما نمی ایستیم تا او دوباره در برودت ِ نامرد ِ نامردمی ها یخ زده و جان بدهد …
آنان باید بدانند نقش و نام شان روی پیراهن تیم، از لایه ی نازک ِ پارچه ی پیراهن فراتر نرفته و نمی رود.
اما نام داماش، نامی برآمده از قلب ِ هواداران است که انعکاس ِ نقش آن شور و دلدادگی بر پیراهن ها به شکل "داماش ِ شهر باران " نقش می بندد.
سخن دیگر ما با شیفتگان قدرت است، همان کسانی که کوله بار ِ رفتن شان همیشه پشت درب است! آنان که به رغم "نه" ی هواداران، هنوز خیال ناخدایی کشتی داماش را در سر می پرورانند.
آنان نیز باید بدانند این جا گیلان است، …. و ….. نیست!
اگر صدای آن جمع نماینده از سوی تمام هواداران را جدی نگرفته اند، به زودی طنین ِ صدای "نه"ی یک استادیوم در گوش جانشان طنین انداز خواهد شد.
سخن بعد ما با دوستان … ، آن شیران … است.
کاش بدانند شیر، همیشه در بیشه زیباست، شیرِ رام شده، زیبا نیست، ترحم برانگیز است. آنان نیز بهتر است شیر بیشه باشند و بمانند …
حافظه ی مردم این خطه از یادآوری خیانت “رضا اسکستانی”، کسی که سر میرزا را از تن جدا کرد، هنوز شرمسار و در رنج است.
میرزا، در کنار ِ یار وفادار آلمانی اش، گائوک، جان داد. گائوکی که به تدریج چنان شیفته ی میرزا شده بود که برای ماندن در رکاب او، مسلمانی را برگزید.
چشم که باز کنیم، هنوز می توان گائوک را در کنار میرزا و در کنار داماش دید. همان مردانی که این جا سرزمین مادری شان نیست، اما روح آزادگی میرزا زمین گیرشان کرد…
نگارنده : محمد جواد منفرد (کاربر وارش اسپرت)
ثبت ديدگاه