بالاخره پس از سال‌ها که استادیوم عضدی در حالت نیمه تخریب بود، چند ماهی است که یک سکو افتتاح شده و بعد از حدود ۱۵ سال فرش و بعد‌ها موکت شدن با چمن مصنوعی، رختی به جنس چمن طبیعی بر تن کرده است.

اگرچه عموم معتقدند که چرا باید در رشت که حتی از آسفالت خیابان‌ها و یا بر روی سقف خانه‌هایش هم چمن و گیاه رشد می‌کند اینقدر دغدغه چمن طبیعی را می‌داشتیم، اما در روزگاری که اکثر استادیوم‌های کشور همچنان با دغدغه چمن استاندارد مواجه‌اند، می‌توان تاسیس چمن مساعد عضدی رشت را به فال نیک گرفت.

چیزی که ما را واداشت تا این مطلب را به نگارش در بیاوریم حس عدم توجه به حفظ و نگهداری لازم از این چمن است! چیزی که حس می‌کنیم مسئولین امر نسبت به آن توجه لازم را ندارند؛ اینکه مهمتر از ساخت، حفظ و نگهداری‌است.

اگر قرار است که چمن ورزشگاه پیر شهر رشت تا آنجا که استاندارد‌های جهانی حکم می‌کند جوان و مستحکم باقی‌ بماند، باید به شکل صحیح با ترمیم، هوادهی، آبیاری و حفظ دمای مناسب در فصول سرد و گرم و… در محافظت از آن تلاش کرد.
اما متاسفانه دیده می‌شود که گاه حتی اصول اولیه در حفظ و محافظت از زمین صورت نمی‌گیرد. حضور افراد عادی یا متفرقه در حین برگزاری یا بعد از هر مسابقه با کفش‌های شخصی یکی از مواردی است که ضمن ارائه چهره‌ای زشت از برگزاری یک بازی فوتبال در رسانه‌های بصری، می‌تواند آلودگی‌های قارچی را نیز به چمن منتقل کند.

متاسفانه دیده می‌شود که در این بین خود مسئولین برگزاری مسابقاتی که در هر شرایطی دو دوتا چهارتای هزینه‌های برگزاری یک بازی (که حتما بخش‌هایی از آن در جهت حمایت از تیم میزبان قابل چشم پوشی است) را فراموش نمی‌کنند، نیز رعایت این موضوع را فراموش می‌کنند.