تعطیلات مسابقات ورزشی در اثر ویروس کرونا شاید از تب و ورزش کاسته باشد اما هنوز هم اخبار حاشیه‌ای زیادی در اطراف فوتبال به گوش می‌رسد. برای پاسخ به تعدادی از این سوالات حاشیه‌ای پای صحبت‌های سرمربی بی‌حاشیه داماش نشستیم که در ادامه مصاحبه اختصاصی مازیار ربیعی فر با وارش اسپرت – تارنمای هواداران داماش گیلان را می‌خوانید

: مصاحبه را با یک سوال حاشیه‌ای آغاز می‌کنم، برای آنکه به سرمربیگری داماش دست یابید از پشت به کسی خنجر زدید؟
اصلا من دنبال اینجور مسائل نیستم و فقط این را می‌دانم محبت در این برهه زمانی گم می‌شود و امیدوارم آن افراد انگشت شمار به اشتباه‌شان پی ببرند. اما دوست دارم سوال‌تان را شفاف عنوان کنید تا منم شفاف پاسخ بدهم

: سیامک فراهانی بعد از استعفای خودش عنوان کرد که از پشت بهش خنجر زدند، مستقیما اسمی نبردند اما تلویحا اعلام کردند که از سوی افراد حاضر یا نزدیک به نیمکت خنجر خورده است
سیامک مثل رفیق و برادر بنده بودند اما جهت اطلاع باید عرض کنم اگر به هر نحوی دنبال چنین جایگاهی بودم که خیلی زودتر زمانی که در برق شیراز بودم بعد از رفتن آقای مهابادی قبول مسئولیت می‌کردم، با هرکس آمدم و با همان هم رفتم.
خیلی مواقع حمایت کردم و پیش از هفته ششم و هفتم قبل از بازی با بادران و و زمانی که اختلافات سرمربی و مدیریت زیاد شده بود من رفتم دم در خانه سیامک فراهانی و راضیش کردم تا برگردد و حتی موقعی که سیامک فراهانی بعد از بازی با آلومینیوم اراک خواستند استعفا بدهند به او پیام دادم و خواستم که استعفا ندهد، بعد من بیایم از پشت به رفیق و برادرم خنجر بزنم؟!
ساعت ۱۲ شب آقای حاجی پور با بنده تماس گرفتند و به ساختمان ساعت شهرداری رفتم که حاج آقا، محمدرضا حاجی پور، محمد مختاری و تعدادی از هواداران هم نشسته بودند؛ صحبت‌های زیادی با مربیان مختلف صورت گرفته بود که همگی پول زیادی می‌خواستند که در نهایت بر خلاف میل باطنی‌ام قبول مسئولیت کردم. چون از مشکلات عدیده تیم باخبر بودم و می‌دانستم امکان دارد تمام اعتبار فوتبالی‌ام خدشه دار شود اما فقط به خاطر شرایط بحرانی و حساس تیم شهرم قبول مسئولیت کردم و دینی که به این تیم داشتم که فوتبالم را از ریشهٔ همین تیم آغاز کردم.
من جای کسی نیامدم، آقای فرهانی استعفا دادند و خودشان رفتند! ایشان اسمی نبردند اما من پیش وجدان خودم راحتم زیرا همیشه سعی کردم صادقانه کار کنم.

: پیش از این هم تجربه سرمربی گری داشتید؟
بله، بنده در چند دیدار پایانی فصل ۹۳-۹۴ به عنوان سرمربی هدایت داماش را برعهده داشتم و با کمک همه اعضای کادرفنی توانستیم داماش را در لیگ یک حفظ کنیم که اسناد و مدارکش هم موجود است.  همچنین بنده بیش از یک دهه سابقه همکاری با مربیان بزرگی نظیر داود مهابادی، مهدی تارتار، مجید جهانپور، نادر دست نشان، حمید درخشان، امید هرندی، افشین ناظمی، علی نظرمحمدی و را در داخل و خارج از استان در کارنامه دارم.

: بعد از قبول مسئولیت هدایت داماش توسط شما از یک طرف مشکلات مالی باشگاه به اوج خودش رسید و از طرف دیگر شیوع ویروس کرونا در کشور شرایط را برای شما و کارکردن سخت‌تر کرد. خودتان در این مورد چه نظری دارید؟
همه این موارد را قبول دارم اما بیشتر از کرونا و مشکلات مالی، عدم حضور هواداران به داماش ضربه می‌زند زیرا هواداران تکیه گاه ما هستند. جایگاه تیفوسی داماش در کشور زبانزد هست و تیم را نود دقیقه یکصدا تشویق می‌کنند.

: از عملکرد و نتیجه گیری تیم تحت هدایت خودت راضی بودید؟
من معتقدم خیلی بهتر از این می‌توانستیم نتیجه بگیریم، ما بازی مس کرمان را نرفتیم و در بازی با مس رفسنجان هم ۱۵ بازیکن‌مان نبودند کمترین حق‌مان در برابر ملوان یک برد پرگل بود و در تهران هم برابر بادران حق‌مان باخت نبود به امید خدا در ادامه مسابفات و با توجه به اینکه پنج تا بازی داخل خانه هم داریم با همت بازیکنان باشرف‌مان رتبه تک رقمی را در پایان فصل با تمام مشکلات موجود برای فوتبال رشت کسب خواهیم کرد و مطمئن باشید تیم مازیار ربیعی فر هیچ وقت برای دفاع کردن به زمین نخواهد رفت.

: به عنوان سرمربی یک تیم میانه جدولی چه نظری در خصوص تعطیلی مسابقات دارید؟
برای تیم‌های صدرشین این تعطیلی مضر بود اما در خصوص داماش هم باید عرض کنم که روند فوتبالی ما به مرور در حال بهتر شدن بود و دوست نداشتم تعطیل بشود اما فقط امیدوارم بعد از شروع مجدد مسابقات بتوانیم هواداران‌مان را در استادیوم داشته باشیم.

: بر چه اساسی تاکید داشتید که فصل آینده در داماش نخواهید ماند؟ این تصمیم قطعی است؟
چه در زمانی که فوتبال بازی می‌کردم و چه در دوران مربیگری احساس می‌کنم که با فعالیت فوتبالی در خارج از استان، عزت و احترام آدم بیشتر است و حواشی کمتری برای یک فوتبالیست و مربی ایجاد می‌شود. خوشحالم که شروع مربی گری‌ام از خارج از استان بوده است و با تمام علاقه‌ای که به شهرم دارم دوست دارم خارج از استان ادامه بدهم و این فصل و شرایط بحرانی هم ادای دینی به داماش و فوتبال رشت داشتم که باید قبول مسئولیت می‌کردم.

: بعد از پیروزی در یک دیدار خانگی و در شرایط بحرانی تیم، آن برد را به اسماعیل حاجی پور تقدیم کردید که با واکنش‌هایی همراه بود. شاید می‌توانستید مثل خیلی مربیان دیگر منفعل عمل کنید تا ترکشی هم نخورید
من آدمی هستم که اگر به چیزی اعتقاد داشته باشم از بیانش ابایی ندارم اینکه شخصی یک تیم نابود شده را احیا کرد، اینکه تیم داماش سه سال با بدشانسی نتوانست به لیگ یک صعود کند و در نهایت بازهم همان شخص برای داماش امتیاز لیگ یکی را کسب کرد و در فینال حذفی اهواز یک تنه پای تیم و هوادارش ماند و تمام این سال‌ها مثل پدر از فرزندش محافظت کرد نباید تشکر کرد؟ اگر پدری دستش تنگ باشد باید فرزند تمام فداکاری‌های پدر را فراموش کند؟ از یاد نبریم با تمام تلاشی که مربیان اسبق داشتند ما نتوانستیم به لیگ یک صعود کنیم زحمات زیادی را کشیدند هادی طباطبایی ساختار تیمی را شکل داد، وحید رضایی و سیامک فراهانی تا یک قدمی صعود به لیگ یک پیش رفتند اما فوتبال نتیجه است.
این را دوست دارم حتما در سایت قید کنید تا هواداران بدانند که این آدم فقط به این دلیل امتیاز را خرید که خودش درد فوتبالی‌ها را می‌داند و درک کرد که حق تیم داماش خورده شده است و در جوانی و دهه ۵۰ سابقه بازی در ژاندارمری شیراز، راه آهن رشت و سپیدرود را داشت و در دوران مدیریتش هم از فوتبال دور نشده است و سال‌های متوالی به عنوان هیات مدیره، مدیر و مالک در تاریخ داماش کنونی فعالیت داشته است.
هیچ چیز در داماش به نامش نیست و فقط به عنوان پدر خانواده پای کار مانده است من پایان فصل از این تیم می‌روم اما سوالی دارم آیا باید چنین شخصی را دلسرد کرد یا آنکه به او انگیزه بدهیم تا بازهم توان داشته باشد برای فوتبال شهرش و باشکاه داماش قدم بردارد؟

: در سه، چهار سال اخیر شما پنجمین سرمربی متوالی داماش هستید که سابقه پوشیدن پیراهن این تیم در ادوار گذشته را داشتید. این رویه باشگاه برای انتخاب سرمربی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
به نظر من در این سطح و شرایط حاکم بر فوتبال رشت می‌تواند تصمیم درستی باشد و در آینده هم صندلی سرمربی گری داماش باید شاهد فوتبالیست‌هایی نظیر محمدرضا مهدوی، مصطفی حاجتی، محمد مختاری، علیرضا نظیفکار و باشد که عمر فوتبالی خود را در این تیم گذراندند و شناسنامه تاریخ این باشگاه قلمداد می‌شوند.

: حرف پایانی
من یک مربی هستم و به عنوان یک مربی کیفم دم در است و روزی خواهم رفت، اما همیشه داماش را خانه خودم می‌دانم من از این تیم به یونان ترانسفر شدم و از همین تیم به عضویت تیم ملی جوانان و امید ایران در آمدم، پس هرجا که باشم خودم را از مکتب لاجوردی داماش می‌دانم.
در پایان هم لازم می‌دانم از شما در سایت وارش اسپرت تشکر کنم که به شخصه شاهد بودم در ۱۰ سال اخیر صادقانه و خالصانه در خدمت داماش بودید.