داماش…
از تیمی می نویسیم که در روند نزولی و خودساخته اطرافیانش به لیگی سقوط کرد که خودش و ریشه هایش بعد از دهه شصت، این سطح پایین فوتبال کشور را تجربه نکرده بود و در کارنامه سی و هفت ساله حیاتش همیشه لیگ برتر (لیگ یک سابق) و یا مدعی در لیگ یک (لیگ دو سابق) دیده می شود.
از تیمی حرف میزنیم که روزگاری در ریشه خود امیر افتخاری، هادی طباطبایی، امید هرندی، بهزاد داداش زاده، علیرضا جهانبخش و… را تحویل تیم ملی فوتبال کشور داد و اکنون به لیگ دو سقوط کرد و در بلاتکلیفی کامل قرار دارد.
 
از تیمی می گوییم که پاییز 87 توسط هولدینگ امیرمنصور آریا خریداری شد و امیر عابدینی نایب قهرمان جام حذفی را تحویل گرفت و اکنون تنها مردم رشت در انتظارند که شاید عابدینی در لیگ دو این تیم را تحویل دهد، تا شاید و شاید این تیم نفسی راحت بکشد، چرا که می دانند بالاتر از سیاهی رنگی نیست. داماش جز هوادارانش دیگر غمخواری ندارد اما تا دلت بخواهد چسبیده هایی دارد که در تمام این سالها منافع تیم را به منافع خود گره زدند!
 


روزگاری عابدینی در رشت محبوبیتی برای خود داشت و شعار ایران، آسیا، امیر عابدینیِ هواداران گیلانی، لرزه به استادیوم می انداخت؛ شعاری که از ته دل بیرون می آمد، اما باید پرسید مدیرعامل سابقِ بسیار محبوب و اکنون منفور شده داماش چه با خود کرد که داماشی ها از وی دل خون دارند و با شنیدن نامش آهی از ته دل می کشند و سری تکان می دهند؟!
 

امیر عابدینی - عبدالله مرغوب

 
عابدینی در سه سال اول به ندرت بالای سر تیم بود و در دو سال اخیر هم برای مجموعه ی تیم، گویی که "آرمان موعود" لقب گرفته بود (!) و همه منتظر حضور عابدینی در رشت بودند. از سویی دیگر وی از کسانی در راس باشگاه داماش استفاده کرد که علاوه بر اینکه نتوانستند مشکلی را از هزاران مشکل خودساخته داماش حل کنند، بلکه با عملکرد و انتقال اطلاعات اشتباه در مسیر دستیابی به منافع شخصی خود، عابدینی و باشگاه را در باتلاق مشکلات فرو بردند… افرادی که ثبات صندلی و جایگاه شان فقط از حصار کشیدن دور مدیریت باشگاه و فتنه ی درون تیمی تامین می شد. در واقع عابدینی با اعتمادش به اطرافیانش به خودش خیانت کرد و باید از خود می پرسید آیا واقعا در گیلان مشاورانی بهتر، تحصیلکرده و فوتبالی نبود تا به جای ایجاد گره های کور، گره ای از مشکلات را باز کند؟!
 
با این حال تیم مظلوم داماش گیلان به لیگ دو سقوط کرد تا هوادارانش در انتظار توفیق اجباری برای فوتبال رشت باشند تا منجر به رهایی داماش از حیاط خلوت عابدینی و چسبیده های فوتبال رشت شود. آنها تنها امیدوارند که این بار در لیگ دو استارت تیم شان با تشکیلاتی توانمند و دلسوز باشد، تا بلکه از تمام پتانسیل اطرافش استفاده کند و به جای دافعه ، از سیاست تعامل و جاذبه استفاده نمایند!
 
پی نوشت: این مقاله در روزنامه پنجشنبه ششم خرداد ماه (دیروز) نیز به چاپ رسیده است.

نگارنده: مازیار اصغرزاده
منبع: www.varesh-sport.com
وارش اسپرت – تارنمای هواداران داماش گیلان