توسط Inja-Rasht » دوشنبه ژانويه 27, 2014 9:03 pm
من یه دروازه بان آماتور بودم که تو نوجوانان توابع تهران تو یکی از تیمها بازی میکردم. هر چقدر به خودم فشار میارم باور کنم فراهانی گل های دوم و سوم رو از روی عمد نخورد نمیتونم. من هیچوقت ضربه سری به اون سادگی رو همین الان هم بعد از 10 سال کنار گذاشتن فوتبال گل نمیخورم و هیچ وقت هم اینقدر بد از دروازه بیرون نمیام و اگر فراهانی دروازه بان لیگ برتری هست منم سید مهدی رحمتی هستم و اگر از بازی بعد تو دروازه داماش ببینمش حتما سال بعد میام داماش تست میدم. البته بعید میدونم هیچ آدمی به اندازه این یارو شانس داشته باشه. بچه ها حس میکنم یک چیزایی توی تیم بوده و هست. چرا از گل کاردوست فقط مهدوی بی نهایت خوشحال میشه. اصلا نمیخوام بگم نقشه برای برکناری ناظمی بوده (ناظمی خودش آدم * بود وگرنه مقابل همه چی وامیستاد و تیمش از خائنین پاک میکرد. مثل قلعه نویی.) شاید یک قصد بزرگتر از اینها و شایدهای بی شمار دیگر. شاید هم من اشتباه میکنم که امیدوارم اشتباه بکنم. اما تاسف من نه از این حوادث و نه از آبای های بدخواه هست تاسف و درد من از رشتی هایی هست که بنا به هر دلیلی منتظر ضربه خوردن تیم بودن و این رشتی ها هم تو هواداران کوته فکر خودمون که البته ظاهرا هوادار این تیم هستن وجود دارن هم توی به اصطلاح پیشکسوتان. در کل خدا از دل آدم ها آگاه هست و امیدوارم احساس من کاملا اشتباه باشه اما ما بنده های خدا هم باید هوشیار باشیم تا با طناب اینها داخل چاه نریم.
دنیا فقط رشت