گفتگو آزاد

[sasy]

agha nazar mohamadi zude morabi she.tu lig k mimunim shak nakonid ama oza bayad saro samun begire

[sasy]

kashki yeki biad matalebe maro bekhune shayad chize bedard bokhori tush bud.bkhoda hame moshkele damash pul nis.ama avalish pule

[sasy]

اقا ایشالا صبارو میزنیم.باید وسطو قوی کنه..راستی سپیدرودم داره سرو سامون میگیره

[metall]

[damashmylove2]

[Inja-Rasht]

[Fan]

[vahidakbari]

[amiramir]

محمود سریع‌القلم، استاد دانشکده علوم اقتصادی و سیاسی دانشگاه شهید بهشتی؛ استادی که اعتلای ایران و ایرانیان از راه کمک به توسعه عقلانیت، یکی از دغدغه‌های سالیان وی بوده و هست.
تحصیلات
فوق دکتری روابط بین‌الملل، دانشگاه اوهایو
• دکتری، روابط بین‌الملل، دانشگاه کالیفرنیای جنوبی
• فوق‌لیسانس، روابط بین‌الملل، دانشگاه کالیفرنیای جنوبی
• لیسانس، علوم سیاسی/مدیریت، دانشگاه ایالتی نرتریج

سی ویژگی که استاد دانشگاه شهید بهشتی برای یک انسان عقلانی بر‌شمرده، ‌به شرح زیر است:

یک انسان عقلانی باید...
۱. در روز حداقل یک بار بگوید «من نمی‌دانم‌». ۲. کمتر از کسی تقاضایی داشته باشد و عمدتا به همت، فکر، برنامه‌ریزی و زحمات خود اتکا کند.

۳. در موضوعاتی که اطلاعات کلی دارد، اظهار‌نظر نکند. ۴. دغدغه کانونی زندگی او، بهترین عملکرد در حرفه‌اش باشد. ۵. به استقبال کسی برود که با او تفاوت یا حتی تضاد فکری دارد. ۶. بدون اجازه قبلی از کسی، سخن او را به شخص دیگری بازگو نکند.

۷. زباله را به خیابان و از اتومبیل به بیرون پرت نکند. ۸. با رعایت حروف اضافه و با ‌‌‌نهایت دقت، «نقل قول» کند.

۹. دائما در حال تغییر و بهتر شدن باشد، به طوری که اطرافیان تغییر را حس کنند. ۱۰. از اینکه دیگران را به خود و افکار خود دعوت کند، چه مستقیم چه غیرمستقیم‌ پرهیز کند.

۱۱. برای محیط جنگل که به مه، نم نم باران و رنگ‌های زنده طبیعت آمیخته شده، وقت بگذارد. ۱۲. این ظرفیت را در خود ایجاد کند که واکنش به دیگران را حتی تا پنج سال به تأخیر اندازد.

۱۳. حدود ۱۰ درصد از وقت، انرژی و تخصص خود را ‌‌رایگان‌ صرف جامعه کند. ۱۴. در حرفه‌ای که تخصص ندارد، مسئولیت نپذیرد.

۱۵. خوشبختی را با راحتی و مصرف‌گرایی مساوی نداند. ۱۶. هر دو سال یک بار، با ارزیابی کار‌ها و رفتارهای خود‌ به اشتباهات گذشته پی برده و خود را اصلاح کند.

۱۷. با عبارت «من اشتباه کردم» به صلح دائمی برسد. ۱۸. حریم شهروندان را رعایت کند: در نظم صفوف، خود‌پرداز بانک، پارک کردن، نزاکت عمومی، عابر پیاده، صحبت آرام. ۱۹. آنقدر بر قوای فکری و روحی خود وقت گذاشته باشدتا نیاز به تایید و تمجید دیگران در خود را، در یک دوره پنج ساله به صفر برساند.

۲۰. از رفتن به تئا‌تر به عنوان منبعی برای رشد و شکوفایی خود استفاده کند، چون تئا‌تر قدرت مند‌ترین نمایش توانایی‌های انسان‌هاست. ۲۱. در هر نوع تصمیم‌گیری از خرید دمپایی تا مسائل جدی حرفه‌ای، راه‌های مختلف را مکتوب کند، مطالعه کند، مشورت کند و با دقت ۹۰ درصدی به نتیجه برسد.

۲۲. با عمل خود به دیگران نشان دهد، تفاوت میان هشت و هشت و یک دقیقه را می‌داند. ۲۳. در روز حداقل از پنج نفر قدردانی کند: به خاطر نزاکت، اخلاق، دانش و خلاقیت آن‌ها. ۲۴. قبل از قضاوت کردن در مورد فردی، حداقل ده ساعت با او تعامل فکری رودررو برقرار کند تا با جهان او آشنا شود.

۲۵. «ناراحت شدن» از توانایی‌ها، ظرفیت‌ها و برتری‌های دیگران را در خود به تعطیلی بکشاند. ۲۶. اجازه دهد افراد، سخن خود را تمام کنند. ۲۷. به موسیقی به عنوان یک منبع تمرکز، آرامش و خوداکتشافی نگاه کند. ۲۸. حداقل ۲۰ درصد وقت خود را صرف توسعه فردی، فکری، اخلاقی و مدنی نماید.

۲۹. در صحبت کردن، یک سوم سؤال کند و دو سوم قضاوت. بعد از پنج سال، پنج ششم سؤال و یک ششم قضاوت. ۳۰. حداقل یک ساعت در روز‌ مطالعه کند.

[vahidakbari]

تا دیر نشده عابدزاده‌ها را دریابیم.

می‌گویند که اگر می‌خواهی عزیز شوی یا دور شو یا بمیر. این ضرب المثل تلخ، این روز‌ها شده واقعیت زندگی ما. انگار قهرمانان ورزشی ما هم دیگر برای دیده شدن چاره‌ای ندارند جز آنکه از این نسخه پیروی کنند!

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، هر‌گاه قهرمانی دچار بلایی می‌شود، همه به یادش می‌افتند و زبان به افسوس باز می‌کنند که «ای کاش پیش از اینکه دیر شود، قدرش را می‌دانستیم!» گویی قهرمان برای ما فقط زمانی قهرمان است که پیش ما نباشد؛ دور باشد یا از دنیای ما رفته باشد.

شاید به همین دلیل هم است که برخی از بزرگان ورزش ما از ما فاصله می‌گیرند؛ به کشورهای دوردست می‌روند تا کاری برای خود دست و پا کنند و از دنیای ورزش دور نمانند چون اینجا در کشور خودشان کسی آن‌ها را به بازی نمی‌گیرد. قهرمانان ما اینجا بیشتر بازی می‌خورند تا اینکه به بازی گرفته شوند.

تا نام یک ورزشکار بزرگ را می‌شنویم به سرعت به یاد افتخارآفرینی‌هایش می‌افتیم و از بودنش در کنارمان احساس غرور می‌کنیم اما این حس چند دقیقه یا در بهترین حالت چند ساعت بیشتر دوام نمی‌آورد و بعد از گذشت این زمان کوتاه، همه چیز از یادمان می‌رود.

احمدرضا عابدزاده یکی از همین قهرمانان است که چند روزی است حال خوشی ندارد. حال ناخوش عقاب آسیا باعث شد که دوباه اهالی فوتبال و علاقه مندان به این رشته ورزشی به یادش بیفتند و مدام حالش را از یکدیگر جویا شوند. همین‌ها وقتی احمدرضا در ایران بود سراغش را نمی‌گرفتند و کسی نمی‌خواست او و تجربه‌اش را به کار بگیرد.

عابدزاده چون مجال کار در ایران را ندید و از انتقال تجربیاتش به دروازه بانان ایرانی در تیم‌های ایرانی ناامید شد، راه دیار ینگه دنیا را در پیش گرفت تا در آنجا «شاید» به یکی – دو جوان آمریکایی درس دروازه بانی بدهد.

دروازه‌بان اسطوره‌ای فوتبال ایران در سال‌هایی که از خداحافظی‌اش از فوتبال گذشته سختی‌های زیادی کشیده است. بار‌ها گفته شد که از عابدزاده در پست‌های مختلف استفاده می‌شود و شایعه بکارگیری تجربه او از پرسپولیس تا تیم ملی کشیده شد اما همه آن حرف‌ها هیچ بود و هیچ.

این نوشته قصد ندارد برای دست اندرکاران تیم‌های فوتبال در ایران تکلیف تعیین کند که از چه کس استفاده کنند یا از چه کسی بهره نبرند بلکه تمام حرف این است که وقتی کسی مانند احمدرضا عابدزاده به جای کار در ایران و آموزش جوانان ایرانی، راهی خارج از کشور شود و نسبت به کار در تیم‌های ایرانی بدگمان باشد، باید نگران باشیم و علت را در رفتار خود جستجو کنیم.

به راستی تاکنون از خود پرسیده‌ایم که چرا کسی مانند احمدرضا عابدزاده عطای کار در وطن را به لقایش می‌بخشد و چمدانش را به مقصد یک کشور دیگر می‌بندد؟ چرا فقط شعار احترام به قهرمانان و رعایت حرمت پیشکسوتان را می‌دهیم؟ چرا تا وقتی عابدزاده‌ها، حجازی‌ها، نامدار‌ها، اکرامی‌ها، دهداری‌ها و مانند این‌ها پیش ما هستند از آن‌ها استفاده نمی‌کنیم و قدرشان را نمی‌دانیم؟

چرا با دست خود کاری می‌کنیم که قهرمانانمان جلای وطن کنند در حالی که می‌توانند در ایران بمانند و با آموزش جوانان ایرانی بار دیگر برای کشور خدمت کنند؟ این سوالات آن قدر مهم هستند که می‌شود درباره‌شان کتاب‌ها نوشت و حرف‌ها زد.

می‌گویند «اگر می‌خواهی عزیز شوی یا دور شو یا بمیر». بیایید قدر داشته‌هایمان را بدانیم و از بزرگان و قهرمانانمان آن طور که شایسته است تجلیل کنیم، پیش از آنکه عزیزانمان برای عزیز ماندن از ما دور شوند یا...

[vahidakbari]

[ali_damashi]

[golsar]

اتفاق تلخ براي سرمربي سابق تراکتورسازي




مجيد جلالي سرمربي سابق تيم فوتبال تراکتورسازي تبريز که به تازگي از اين تيم جدا شده است عصر امروز به دليل مشکلات قلبي در بيمارستان شهيد باهنر تهران و در بخش مراقبت‌هاي ويژه بستري شد.

به گزارش فارس، اين مربي که پيش از اين هم سابقه مشکل قلبي داشته در اين بيمارستان فعلاً تحت نظر است تا فردا صبح تحت معاينات جدي قرار بگيرد.

[majid13]

چند سال پیش یه سریال ایرانی میداد (راه بی پایان) که از یه بازیگرش خیلی خوشم میومد و بازیش متاوفت بود با این بازیگرای دلاتورب.. بعد گفتم اینسری اسمشو ببینم تا آمارشو دربیارم دیدم زده ... خلاصه رفتم آمارشو گرفتم دیدم خیلی حال کردم و از اون بیشتر که مثل خودم گرافیک میخونه
امشبم شبکه دو داشت یه فیلمشو نشون میداد که گفتم بهاه خوبیه تا با این آبرار دوست داشتنی بیشتر آشنا بشیم..

{ویکی پدیا}
زندگینامه

پس از پایان دوره متوسطه و دریافت دیپلم گرافیک کار خود را با حضور در کلاس‌های انجمن سینمای جوان رشت و ساخت چند فیلم کوتاه آغاز کرد. سپس به تهران آمد و در کلاس‌های بازیگری کارنامه (با مدیریت پرویز پرستویی) شرکت کرد.
زندگی هنری

نخستین فعالیت حرفه‌ای‌اش را با حضور در فیلم «یک تکه نان» کمال تبریزی تجربه کرد و سپس نقش کوتاهی را در «چهارشنبه‌سوری» اصغر فرهادی ایفا کرد. برای بازی در نقش اصلی «پابرهنه در بهشت» بهرام توکلی انتخاب شد و آرش معیریان نیز از او در فیلم «آن که دریا می‌رود» بهره برد. او در تئاتر «همسایه آقا» حسین کیانی هم به ایفای نقش پرداخت. در پرونده وی بازی در سریال راه بی‌پایان ساخته همایون اسعدیان و تله‌فیلم «سایاب» محمدعلی سجادی بوده است. او در سریال راه بی پایان و سی امین روز با همسرش آزاده صمدی همبازی بود.از کارهای دیگر او بازی در سریال تا ثریا ساخته انزلیچی مقدم و تله‌فیلم، قصه داوود و قمری ساخته آیدا پناهنده می توان نام برد.
کارگردانی

سیدی پس از ساخت چند فیلم کوتاه ( از جمله : «۳۵ متری سطح آب» و «دندان آبی» که بخاطر آنها جوایز متعددی از جشنواره فیلم کوتاه تهران کسب کرد )اولین فیلم بلند خود را در سال ۱۳۸۹ نام آفریقا کارگردانی کرد . این فیلم در بیست و نهمین جشنواره فیلم فجر (بخش آثار ویدئویی) جایزه بهترین فیلم و بهترین بازیگر نقش اول زن (آزاده صمدی) را از آن خود کرد . سیدی به غیر از کارگردانی، به عنوان نویسنده و تدوینگر نیز در این اثر حضور داشت . شهاب حسینی یکی بازیگران این فیلم است که تنها ده کلمه دیالوگ می گوید و در تمام مدت فیلم سکوت اختیار کرده است.جواد عزتی دیگر بازیگر این اثر که بار کمیک فیلم را به دوش می کشد اما ، نقش پر دیالوگی را ایفا می کند.منتقدان سینمای ایران "آفریقا" را در زمره ی اثار سینمای نوآر ایران برشمرده اند.همچنین بسیاری هومن سیدی را ادامه دهنده سبک اصغر فرهادی می دانند.

او هم چنین کارگردان نمایش تئاتر روایت ناتمام یک فصل معلق بوده است.[۱]
جنجال

سیدی در سال ۱۳۹۰ به شدت از سریال سی امین روز ساخته جواد افشار (که در آن به عنوان بازیگر حضور داشت) انتقاد کرد . وی عنوان کرد که تهیه کننده سریال رسما او را فریب داده است . سیدی از حضورش در این اثر به شدت پشیمان و از مردم عذرخواهی کرد .

[fire_boy]

آبرار اینم اضاف کن,غزل(آزاده صمدی) همسر واقعیش هست و بچه لاهیجان
شبکه تماشا هرشب راه بی پایان رو میده ساعت 11 و تکرارش ساعت 5 عصر
درضمن 3 بار کامل این سریال رو دیدم/ بنظرم یکی از سریال های آس صدا و سیما بود