به نظر من نوشتن لیگ ایران در کنار اون لیگهای تاپ اروپایی اشتباهه.
چون همه ما میدونیم لیگ ایران در حد ضعیف ترین لیگهای اروپا هم نیست ولی با توجه به حضور داماش محبوب از روی تعصب دوستش داریم و به جد دنبالش میکنیم. پس قیاس مع الفارق حساب میشه.
جدا از لیگ ایران من عاشق لیگ جزیره هستم.
لیگ انگلیس از جمله قدیمی ترین لیگهاست که تونسته پویایی خودشو حفظ کنه و همواره در بالاترین سطح قرار بگیره.
اگر الان میبینید فوتبال آلمان سرعتی شده، انگلیس همیشه سرعتی بوده، اگر استادیوم آلمانها شلوغه استادیومهای انگلیس همیشه برای همه تیمها شلوغ بوده و تعصب و تشویق انگلیشی ها زبانزد خاص و عامه. بطوریکه هوادارا به تشویق تیم باشگاهی بیشتر از تیم ملی علاقه دارند و جدا از همراهی تیم در استادیوم در کلابهای شبانه مختص باشگاه ها هم حضور دارند.
منم عاشق تیمهای انگلیسی هستم بطوریکه ضعیفترین تیم انگلیسی داره با بهترین تیم هر کشور دیگه بازی میکنه من دوست دارم تیم انگلیسی برنده بشه، بعد از انگلیسم میرسم به اسکاتلند و ایرلند و سایر توابع
اول منچستر یونایتد و بعد لیورپول بعدش آرسنال و سپس نیوکاسل و چلسی.
از بس بازیهاشونو دنبال کردم از هرکدوم خاطره ها دارم و اسطوره ها
بهترین خاطرم از من یونایتد قهرمانی سال 99 بود که هنوزم داغش تو دل بایرنی ها مونده. ولی بگم یه تصویر از زمانی که عاشق منچستر شدم همیشه یادمه.
اون زمان رایان گیگز و اوله گنار سولسشر (معروف به ذخیره طلایی شیاطین سرخ همونی که فردوسی پور یه مدت سولیکیار ، سولسچر و هزار جور دیگه تلفظ کرد ولی من فقط تلفظ استاندارد انگلیسیشو قبول دارم ) خیلی جوون بودن و هر دو موهای فر داشتن.
فرگوسن قرار بود نیمه دوم هر دو رو بفرسته تو زمین ، اینا کنار خط داشتن با هم تند تند حرف میزدن، همینکه میرن تو زمین دو سه تا پاسکاری طلایی میکنن و سولسشر گل میزنه و تو دلم میگم با حرفاشون خوب هماهنگ کردن گل بزنن. کلا در بین همه بازیکنایی که منچستر اومدن از همه بیشتر دیوید بکهام و اریک کانتونا رو دوست دارم.
در لیورپول عاشق زمانی بودم که زوج مایکل اوون و رابی فاولر نوک حمله بود و از بازی استیو مکمنمن خیلی خوشم میومد. الانم که استیون جرارد شده اسطوره و دوسش دارم.
اگه آرسنال و نیوکاسل و چلسی را بگم از حوصلتون خارجه ولی آلن شیرر باعث شد نیوکاسلو دوست داشته باشم