خواب...
ارسال شده در: چهارشنبه ژانويه 23, 2013 4:36 pm"[size=18:21085c7af7] این (( خواب... )) تقدیم به همه ی پدران و مادرانی که بی رحمانه ، زبان گیلکی – این میراث گرانبهای گیلانیان کهن – را از فرزندان این آب و خاک دریغ کردند "[/size:21085c7af7]
یادم میاد یه شب خوابیده بودم
خسته و داغون و لهیده بودم
همچین که گرم گرم خواب بود چشام
یهو خیال کردم یکی کرد صدام
صدا کی بود؟ چی بود؟ چی شد؟ کجا رفت؟
تمام فکر و ذکر من دنبال اون صدا رفت
نزدیک اومد جلوی چشمم ایستاد
نگاه من به سر و وضعش افتاد
نه غول و اژدها، نه دیو زرد(!) بود
صاحب اون صدا یه گیله مرد بود
لباسای محلی قشنگمون تنش بود
عطر برنج و چایی رو شلوار و پیرهنش بود
آخ که چقدر صداش گرم و قشنگ بود
دلم واسه زبان خوب مادری چه تنگ بود
بهش نگاه کردم و گفتم : سلام
میشه به من بگید من الان کجام؟
دستُ بلند کرد یه قاپاس زد به من
گفت : گیلکی ره، گیلکی گب بزن!
تی اصلیت تَرَ فراموش نَبه
امی زبان مادری نمیره، خاموش نَبه
تا دور بوبوستی تو از اَ حوالی
میگی مَرا تی گب نمی شه حالی؟!
تی زاکَ یاد دیهی لهجه ی فارسی
هَسَ بوبوست گیلکی بی کلاسی؟
نسل جدید در اَمی مورد چی گه؟
آیندگانِ هویت پس چی به؟
چِره باید کاری کودن اشتباه
تا ببه گیلکِ اصالت تباه؟
هَ خاکِ گیلان امی پِر و ماره
گیلکی هم امی پیله براره
برار مگر برارَ از بین بره؟
به عاقبت فکر بوکودی هی ذره؟
به روزی که گیلکی از بین بشه؟
جواب آینده یَ پس کی دِهه؟
زبان گیلکی می افتخاره
از امی تاریخ ایتا یادگاره
تاریخی که پُر از دلاوران بو
میرزا کوچک ایرانِ قهرمان بو
شیون اَمی شاعرِ شاعران بو
محمودِ نامجو پیله پهلوان بو
شوت زه ئی انزلیچی جه میانِ میدان
هَلهَلِ شادی شویی تا آسمان
زیست شناسی پِر، امی دوکتور بهزاد
اَشَنه روح همه دانه شادِ شاد
گیلان هَ امروزم ایسه پر غرور
چِره هَسَ باید بیشیم راهِ دور؟
سمیعی و رضا و اکبرزاده
نمونه کم نیه ، خیلی زیاده
صبح به اگر نام ببرم تک تکَ
اوشان که سربلند کونید گیلکَ
اوشان که گیلکانه افتخارید
مایه ی عزت امی دیارید
تو هم بیا با هم همه دست به دست
امی گیلانَ چکونیم بی شکست
بیا اَمی زبانَ حرمت بَنیم
کوچی زاکانَ گیلکی یاد بَدیم
حفظ بوکونیم اصالت و فرهنگَ
اَ نسلِ رو نَنیم اَ لکّه ننگَ
فردا زاکان نیگید امی پِر و مار
هیچی جه تاریخ نَنَیید یادگار
با هم اراده بوکونیم چه راحت
دینگ دینگ دینگ... صدای زنگ ساعت!
پریدم از خواب، نه نه نه! ، ویریشتم
می تختِ رو ایبچه ذره بینیشتم
اَنه گبان می دیلِ رو بینیشته
حساب ساعت از می دست جیویشته
بیدم اونه گبان همه طلا بو
قیمتی بو، همتای کیمیا بو ( به یاد شیون...)
خودم بوگفتم ایتا جمله به من:
(( تو گیلکی ره، گیلکی گب بزن...))
بابک نجفی
توضیح: این شعر اولین بار در وبلاگ خودم چاپ شد، بعد از اون در اینترنت بارها و به نام های مختلف چاپ شد. از آبراران عزیزم درخواست دارم اگر جایی از شعر استفاده میکنند با منبعش رو هم ذکر کنن:
http://gilechookoosh.persianblog.ir
یادم میاد یه شب خوابیده بودم
خسته و داغون و لهیده بودم
همچین که گرم گرم خواب بود چشام
یهو خیال کردم یکی کرد صدام
صدا کی بود؟ چی بود؟ چی شد؟ کجا رفت؟
تمام فکر و ذکر من دنبال اون صدا رفت
نزدیک اومد جلوی چشمم ایستاد
نگاه من به سر و وضعش افتاد
نه غول و اژدها، نه دیو زرد(!) بود
صاحب اون صدا یه گیله مرد بود
لباسای محلی قشنگمون تنش بود
عطر برنج و چایی رو شلوار و پیرهنش بود
آخ که چقدر صداش گرم و قشنگ بود
دلم واسه زبان خوب مادری چه تنگ بود
بهش نگاه کردم و گفتم : سلام
میشه به من بگید من الان کجام؟
دستُ بلند کرد یه قاپاس زد به من
گفت : گیلکی ره، گیلکی گب بزن!
تی اصلیت تَرَ فراموش نَبه
امی زبان مادری نمیره، خاموش نَبه
تا دور بوبوستی تو از اَ حوالی
میگی مَرا تی گب نمی شه حالی؟!
تی زاکَ یاد دیهی لهجه ی فارسی
هَسَ بوبوست گیلکی بی کلاسی؟
نسل جدید در اَمی مورد چی گه؟
آیندگانِ هویت پس چی به؟
چِره باید کاری کودن اشتباه
تا ببه گیلکِ اصالت تباه؟
هَ خاکِ گیلان امی پِر و ماره
گیلکی هم امی پیله براره
برار مگر برارَ از بین بره؟
به عاقبت فکر بوکودی هی ذره؟
به روزی که گیلکی از بین بشه؟
جواب آینده یَ پس کی دِهه؟
زبان گیلکی می افتخاره
از امی تاریخ ایتا یادگاره
تاریخی که پُر از دلاوران بو
میرزا کوچک ایرانِ قهرمان بو
شیون اَمی شاعرِ شاعران بو
محمودِ نامجو پیله پهلوان بو
شوت زه ئی انزلیچی جه میانِ میدان
هَلهَلِ شادی شویی تا آسمان
زیست شناسی پِر، امی دوکتور بهزاد
اَشَنه روح همه دانه شادِ شاد
گیلان هَ امروزم ایسه پر غرور
چِره هَسَ باید بیشیم راهِ دور؟
سمیعی و رضا و اکبرزاده
نمونه کم نیه ، خیلی زیاده
صبح به اگر نام ببرم تک تکَ
اوشان که سربلند کونید گیلکَ
اوشان که گیلکانه افتخارید
مایه ی عزت امی دیارید
تو هم بیا با هم همه دست به دست
امی گیلانَ چکونیم بی شکست
بیا اَمی زبانَ حرمت بَنیم
کوچی زاکانَ گیلکی یاد بَدیم
حفظ بوکونیم اصالت و فرهنگَ
اَ نسلِ رو نَنیم اَ لکّه ننگَ
فردا زاکان نیگید امی پِر و مار
هیچی جه تاریخ نَنَیید یادگار
با هم اراده بوکونیم چه راحت
دینگ دینگ دینگ... صدای زنگ ساعت!
پریدم از خواب، نه نه نه! ، ویریشتم
می تختِ رو ایبچه ذره بینیشتم
اَنه گبان می دیلِ رو بینیشته
حساب ساعت از می دست جیویشته
بیدم اونه گبان همه طلا بو
قیمتی بو، همتای کیمیا بو ( به یاد شیون...)
خودم بوگفتم ایتا جمله به من:
(( تو گیلکی ره، گیلکی گب بزن...))
بابک نجفی
توضیح: این شعر اولین بار در وبلاگ خودم چاپ شد، بعد از اون در اینترنت بارها و به نام های مختلف چاپ شد. از آبراران عزیزم درخواست دارم اگر جایی از شعر استفاده میکنند با منبعش رو هم ذکر کنن:
http://gilechookoosh.persianblog.ir
