[color=black:d9f2b86c93]دوستی خاله خرسه ما با بازیکنا توی تارنمای هواداران داماش یه حرف های در مورد قهر و عدم گذاشتن مطلب در مورد بازیکنا یا مصاحبه وجود داره ولی چیزی که جالبه این است که همیشه ما خودمون مقصر هستیم . گاهی دوست داشتن زیاد ما به نوعی همان جریان خاله خرسه می شود . آن بازیکنی که امروز آرپچی زن شده یا هر لقب دیگری داره خیلی از چیز هاش رو مدیون ما هوادار هست. این ما تماشاگرا هستیم که به نوعی گاهی با تشویق بیش از حد و بها دادن بی مورد باعث ایجاد غرور کذاب بعضی از بازیکنا میشویم و تنها چیزی که نصیب ما میشود این است که توی بازی باتوم میخوریم یا 50 نفری داخل مینی بوس میشینیم و میریم فلان شهر تیم رو تشویق می کنیم و به نوعی فشار قبر را تحمل می کنیم . جای جالب این است که تا موقعی که بازیکن در شرایط آرمانی به سر میبرد همه چیز خوب و عالی است و تمام موفقیت ها بخاطر تلاش خودشان است و تماشاگر اینجا نقشی ندارد. اما موقعی که حرف دعوا یا تنبیه انضباطی یا رفتن به فلان تیم پایتخت به وسط میاید آنگاه است که دیوار هوادارن کوتاه ترین دیوار است و مانند یک گوشت قربانی میشود. یک روز حرف از فحش دادن هواداران میزنند و روز دیگر که این حرف ها نخ نما شده است از بی پولی میزنند و در آخر هم که بهانه ای برای بازگشت مجدد ندارند این گوشت قربانی میشود فلان شخص که در فلان سایت یا روزنامه قلم میزند. برای بازگشت مجدد و رسیدن به وصال و بازگشت به تیم و یا حل مشکل بی پولی گاهی باید یک نفر قربانی شود و این شخص چه کسی می تواند باشد؟ این شخص کسی باید باشد که در داخل تیم نیست و اصلا نمیتوانند آن را پیدا کنند و وجود حقیقی ندارد. بله آن شخص کسی نیست جز هوادار کسی که در عمل خود ثابت قدم است دچار لغزش نمی شود و پا پس نمیکشد. حالا جو هر طوری که میخواهد باشد ما که وقت و هزینه خود را صرف تیم میکنیم نباید اشتباه کنیم و اگر هم اشتباهی رخ داد باید عذر خواهی کنیم ولی اگر فکر می کنیم کارمان درست است دیگر احتیاجی به گرفتن روزه سکوت نیست. اگر ادعای بی طرف بودن داریم باید کار خود را انجام دهیم و این که بخواهیم برای خواسته دیگران کار خاصی را انجام بدهیم این میشود راضی نگه داشتن همه ؛ که امکان این کار هیچگاه وجود ندارد همیشه افرادی هستند که از کار ما ناراضی باشند. دلیلش خیلی ساده است و آن چیزی نیست جز اینکه آنها در فکر منافع خویش هستند. در حالی که ما به منافع شهر یا تیم فکر میکنیم. نه فرد خاص یا گروه خاص.باید در مقابل تهمت یا افترا ایستاد نه اینکه روزه سکوت گرفت. وظیفه ما هوادار این است که نگذاریم یک بازیکن بیش از حد در تیم بزرگ شود خواه این بازیکن کاپیتان تیم باشد یا بهترین بازیکن تیم چون آن موقع همان بازیکن تیشه به ریشه تیم میزند تشویق و حمایت باید به اندازه کافی باشد در غیر این صورت تشویق تبدیل میشود به غرور که بلای جان تیم خودمان میشود. باید همیشه این حرف یادمان باشد که انداره نگه دار که اندازه نکوست[/color:d9f2b86c93]
fb sc damash