پيش‌بازي داماش-ملوان: ال‌گيلانو با طعم عيدي

[antiros]

[align=center:d6c61f0e83][/align:d6c61f0e83]

[color=black:d6c61f0e83]مقدمه:

بوى ماهى، بوى عيدى، بوى كاغذ رنگى... به اينها اضافه كنيد بوى داربى...! با اينها زمستون و سر مى‌كنم...

اينجا در دومين منطقه‌ى پرتراكم كشور در شلوغ‌ترين روزهاى سال، نه ترافيك سرسام‌آور خيابان‌هاى لبريز از جمعيت سوژه‌ى روز است و نه گرانى كمرشكن شب عيد. نه دست‌هاى خالى و تورهاى بى‌ماهى مانده صيادان، غم روز مردمان است و نه دلشوره‌ى نگرفتن عيدى پايان سال كارگران. آن چیز که در همه جا نمود می‌کند و شاخص است بحث جذاب این روزهای دیار مردمان کناره‌ی دریای کاسپین: نبرد ملوان-داماش است که شاید برایشان از برنج سفره‌هایشان واجب‌تر شده.

هواشناسى هواى روز شنبه رشت را برفى اعلام كرده با برودتى كمتر از سه درجه زير صفر اما اين سرما كمترين تاثيرى را در كمرنگ شدن هيجان داربى نخواهد گذاشت. اين شور و شوق را بايد ادويه بى‌مثال ليگ ايران بناميم و قدرش را بدانيم، آنجايي كه داربى اصفهان تنها هزار نفر را راهى ورزشگاه مي‌كند و شهر شيراز كمتر از پانصد نفر. سرنوشت شهرآورد تبريز هم با فرياد عيبي يوخ، عيبي يوخ ناگفته معلوم است.

ال گیلانو!

تنها چند ساعتی بیشتر به شروع و پایان یافتن جنگ موسمی شمالی‌ها باقی نمانده است. درست راس ساعت هفده و چهل‌وپنج دقیقه‌ی عصر با نواخته شدن سوت پایان توسط محسن قهرمانى، فارغ از هر نتیجه‌ای که می‌خواهد اتفاق افتاده باشد، همه چیز موقتا پایان می‌یابد. درست مثل نواخته شدن آژیر سفید در دوران جنگ. آژیری که همه می‌دانستند به منزله‌ی پایان جنگ نیست اما نمایانگر این بود که می‌توان فعلا به زندگی عادی ادامه داد.

اینکه ریشه این اختلاف از کجا آمده است و به کجا برمی‌گردد پرسشی است که شاید کمتر کسی پاسخ درستی برای آن داشته باشد. اما هرچه هست یک چیز مسلم است که همیشه درجه کینه و اختلاف در نقطه صفر مرزی باقی مانده است و از یک حد متوسطی نه بالاتر می‌رود و نه پایین می‌آید. یعنی نه وصلت‌های بی‌شمار فامیلی بین این دو خطه موجب از بین رفتن کینه‌ها شده و نه جنگ‌های خونین و نزاع‌های دسته‌جمعی گاه و بیگاه در سال‌های دور و نزدیک باعث تشدید اختلاف. نه بزرگی کلانشهر یک میلیون نفری رشت موجب محو شدن هیاهوی جمعیت دویست هزارنفری بندرنشینان گشته، و نه برتری‌ها و افتخارات تقریبا بیشتر انزلی‌چی‌ها در فوتبال کمی از زیاده‌خواهی رشتی‌ها کاسته است!

رقابت در همه سطوح

انزلی‌چی‌ها برای برطرف کردن نیازهای درمانی و خریدهای گاه و بیگاه ملزومات زندگی و رتق و فتق امور کلان اداری به مرکز استان می‌آیند و رشتی‌ها برای گذراندن تعطیلات پایان هفته و خرید صیدهای دریایی و چشیدن طعم غذاهای لذیذ رستوران‌های بندر، به انزلی سفر می‌کنند بی آنکه در آن لحظات خبری از جنگ و کینه و خشونت باشد. اما صحبت رقابت که می‌رسد همه چیز تغییر رنگ می‌دهد. خواه برگزاری یک مسابقه بسکتبال در مقطع آموزشگاهی باشد یا حضور در مسابقات کتابخوانی مدارس! همیشه رشتی‌ها می‌خواهند بالاتر باشند و انزلی‌چی‌ها دنبال جایگاه رفیع‌تر می‌گردند. و پر واضح است که شاه‌بیت این داستان در برگزاری مسابقه فوتبال بین دو تیم اول این شهرها نمود پیدا می‌کند. حال می‌خواهی این جدال را داربی بنامی یا شهرآورد و یا به قول جوان‌ترهای شمالی: ال گیلانو!

ملوان در سن انزلیچی!

بندرنشینان همه جای دنیا خلق و خویی شبیه به هم دارند. گویی این نوع زندگی در بندر است که شخصیت را پرورش می‌دهد نه نژاد و مذهب و ملیت! حال چه ساکن مارسی باشی چه ناپل، از اهالی لیورپول باشی یا بندر انزلی. این نشانه‌های عام مردم بندر است: سخت‌کوشی، سرسختی، جدیت چهره و آزادگی و البته عشق فوتبال.

انزلی‌چی‌ها بیشتر از همه جای ایران به تیم شهرشان عشق می‌ورزند. شاید اغراق نباشد اگر بگوییم برای مرد بندرنشین، ملوان جزئی از ناموس خانوادگی محسوب می‌شود. برای آنها ملوان یعنی هویت تاریخی. یعنی صدایی که می‌توانند با آن در تمام ایران بغض فروخفته‌شان را فریاد بزنند، بغضی به گستردگی دریای شمال.

مرد صیاد اگر با دست خالی از دریای توفانی به خانه بازگردد، خستگی در تن‌اش نمی‌ماند. اگر ملوانش برایش افتخار آورده باشد. از این رو است که در زمانی که همه مردم ایران یا هوادار قرمز بودند یا هواخواه آبی، انزلی‌چی‌ها تنها یک شعار داشتند: نه قرمز، نه آبی، ملوان آسیایی.

استادیوم کوچک‌شان را چند صباحی است که به یاد و احترام کاپیتان همیشه محبوب‌شان "سن‌انزلیچی" لقب داده‌اند! افتخارشان این است که همیشه تیم‌شان مملو از بازیکنان بومی بوده است، هرچند که در دوره‌های مختلف ستاره‌های شهرهای دیگر استان و گاه کشور در آنجا توپ زده‌اند اما آنها نیز در جو ملوان غالبا غرق شده‌اند. نقطه قوت‌شان کار یکدست تیمی و تعصب بالا و سختکوشی تا دقیقه آخر است و چشم اسفندیارشان ناتوانی در مقابل تیم‌هایی است که بسته بازی می‌کنند و به اداره بازی می‌پردازند.

بزرگ‌ترین غایبان ملوان در این دیدار محسن مسلمان و حسني‌صفت هستند که باید این مسابقه را از جایگاه ویژه تماشا کنند. چهره جذاب تماشاگران ملوان در این دیدار در نبود پژمان نوری و مازيار زارع، جلال رافخایی است که بهترين گلزن ملوان نیز هست. اینکه فردا برای انزلی‌چی‌ها یک غروب دلگیر زمستانی خواهد بود یا روز رقم خوردن حماسه‌ای برای افتخار، به هیچ وجه قابل پیش‌گویی نیست.

***

فردا (شنبه) علاوه بر داربي گيلان 5 بازي ديگر هم از هفته بيست‌وهشتم برگزار مي‌شود كه برنامه بازي‌ها به اين ترتيب خواهد بود:

سپاهان - راه آهن

شهرداري تبريز - صباي قم

مس كرمان - فولاد

سايپا - تراکتورسازي

نفت آبادان - مس سرچشمه
همه بازي‌ها راس ساعت 16 آغاز خواهند شد.[/color:d6c61f0e83]

[majid13]

خیلی قشنگ بود، ولی چرا آخرش همش از انزلی گفت!

[MAZIYAR]

سوال شما رو بهتر خود اقای رادنی دیدار در این تایپیک جواب بده(با توجه به عضویت ایشان در سایت)
اما خودم فکر میکنم این متن برای نیم فصل اول بود که به دلایلی این مقاله برای نیم فصل دوم روی خروجی سایت گل قرار گرفت.

[mahyar1369]

چه برف باشد چه باران میرویم ورزشگاه تا مثل بازیه رفت ملوانو شکست بدیم و فاتح ال گیلانو بشیم(ملوان رفتو برگشت)

[nima_beckham]

خیلی عالی بود !

رقابت در همه سطوح

انزلی‌چی‌ها برای برطرف کردن نیازهای درمانی و خریدهای گاه و بیگاه ملزومات زندگی و رتق و فتق امور کلان اداری به مرکز استان می‌آیند و رشتی‌ها برای گذراندن تعطیلات پایان هفته و خرید صیدهای دریایی و چشیدن طعم غذاهای لذیذ رستوران‌های بندر، به انزلی سفر می‌کنند بی آنکه در آن لحظات خبری از جنگ و کینه و خشونت باشد. اما صحبت رقابت که می‌رسد همه چیز تغییر رنگ می‌دهد. خواه برگزاری یک مسابقه بسکتبال در مقطع آموزشگاهی باشد یا حضور در مسابقات کتابخوانی مدارس! همیشه رشتی‌ها می‌خواهند بالاتر باشند و انزلی‌چی‌ها دنبال جایگاه رفیع‌تر می‌گردند. و پر واضح است که شاه‌بیت این داستان در برگزاری مسابقه فوتبال بین دو تیم اول این شهرها نمود پیدا می‌کند. حال می‌خواهی این جدال را داربی بنامی یا شهرآورد و یا به قول جوان‌ترهای شمالی: ال گیلانو!


شخصا با این قسمتش بیشتر حال کردم

[rashti_sarvar]

چه برف بیاد چه بارون چه سونامی ملوان رو سوراخ میکنیم

[mahyarmaya]

اون آهنگ الان باید جواب بده .بچه ها توی فیسبوک بزارید این آهنگ رو تا همه یادشون بیاد تعهد ما رو

[ashkan0131]

با یه برد توپ حال این انزلی چی ها رو میگیریم --حالا تا میتونن برن سرباز بیارن پول از استانداری بگیرن بازم به ما میبازن
دامش رفتو برگشت

[Inja-Rasht]

زیادی به انزلی چیا حال داد. فکر کنم میخواست اون ماجرای شهرک از دلشون در بیاره.

[armin8651]

نه بزرگی کلانشهر یک میلیون نفری رشت موجب محو شدن هیاهوی جمعیت دویست هزارنفری بندرنشینان گشته

انزلی‌چی‌ها برای برطرف کردن نیازهای درمانی و خریدهای گاه و بیگاه ملزومات زندگی و رتق و فتق امور کلان اداری به مرکز استان می‌آیند