European League Football - آخرین اخبار

[abere]

[align=center:cdc35529c0][color=red:cdc35529c0][b:cdc35529c0] سری اول عکس های فوق العاده زیبا از جشن قهرمانی رئال مادرید در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو [/b:cdc35529c0] [/color:cdc35529c0][/align:cdc35529c0]
[align=center:cdc35529c0] [img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/67086104724419000900.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/11842142898295758067.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/40110288093097361869.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/91669189924682746205.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/12045704087074653790.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/96172277686413790458.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/10138688865725882373.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/89484141852319484322.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/12045704087074653790.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/74687175791051034874.jpg[/img:cdc35529c0][/align:cdc35529c0]
[align=center:cdc35529c0][color=red:cdc35529c0]
[b:cdc35529c0] [/b:cdc35529c0] [/color:cdc35529c0][/align:cdc35529c0]
[align=center:cdc35529c0][color=red:cdc35529c0][b:cdc35529c0] [/b:cdc35529c0] [/color:cdc35529c0][/align:cdc35529c0]
[align=center:cdc35529c0][img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/54686983036624564105.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/31494724544199332215.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/80694800270605881472.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/65119868932617247935.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/12039113661032328288.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/04705963479310234462.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/89777750643963485290.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/22434200968935369005.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/05549688503807405036.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/45417872242746508874.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/95740024983411978227.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/07527716526444670121.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/19950201129558191197.jpg[/img:cdc35529c0]
[img:cdc35529c0]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/15644975750013248605.jpg[/img:cdc35529c0][/align:cdc35529c0]
[align=center:cdc35529c0][color=red:cdc35529c0]
[b:cdc35529c0] [/b:cdc35529c0] [/color:cdc35529c0][/align:cdc35529c0]

[amir131]

[align=center:81d2776c49]پایان اسطوره ای که پایان ندارد[size=18:81d2776c49] [/size:81d2776c49][/align:81d2776c49]
[align=center:81d2776c49][size=18:81d2776c49]بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمیشود ...[/size:81d2776c49][/align:81d2776c49]
[align=center:81d2776c49][/align:81d2776c49]
" قلب های پاکی که برای دل پیرو می‌تپند " ... جمله ای که بونیپرتی بزرگ شب افتتاح ورزشگاه به زبان آورد .
آخرین بازی فصل و آخرین بازی یووه در ورزشگاه خانگی اما ؛ هیچ کس ، هیچ کس باور نمیکند این آخرین سکانس افسانه باشد . هنوز امید هایی هنوز فریاد هایی و هنوز چشم های منتظری که شاید نه برای آن یقین حقیقی ماندن تو ، نه برای اطمینان و امید واقعی ماندن الکس که برای باور نپذیرفتن این واقعه ، هنوز منتظر معجزه ای بودند ...

پلاکارد هایی که برای الکس سرتاسر ورزشگاه را گرفتند . کاغذهایی که بر روی آن " ممنونیم الکس " نوشته شده و در دستان تمامی تماشاگران وجود دارد . هر کس به سهم خود عشق و علاقه اش را به کاپیتان تمام نشدنی سیاه و سفید ابراز میکند . یکی عکس الکس را بر روی پیراهن خود چاپ کرده ، دیگری بنری دست ساز با خطی کج و معوج اما مملو از احساسات بلند کرده و اسم کاپیتان خود را فریاد میزند . گروه های هواداری که هنوز نمیدانند آیا برای آخرین بار است که برای کاپیتان دست میزنند یا خیر ...
[align=center:81d2776c49][/align:81d2776c49]

" افسانه جاویدان الکس دل پیرو ، برای همیشه سنبل ما خواهی بود "

نمایش کاپیتان شروع میشود . نمایشی که خیلی بوی " پرده آخر " را میدهد ...
باز هم پا به توپ های کاپیتان ، باز هم چرخش ها و باز هم حرکاتی و فقط خاص الساندرو دل پیرو ســـت . حقیقتاً فضای سنگینی بر بازی حاکم است . هوادارانی که نمیدانند از سرود قهرمانی بخوانند یا مرثیه بدرود با سنبل جاودان ـه سیاه و سفید را سر دهند ...
چهره الکس اما آنچنان تصویری از یک شب خوشحال کننده ندارد . آن چهره شادابی که همیشه از دل پیرو توقع داریم . چهره یک قهرمان پیروز ، قهرمانی که بعد از سال های سیاه و پستی و کژی های غیر قابل تحمل ، اینبار باشکوه تر و قدرتمند تر از همیشه قامت راست کرده .
شاید او حقیقتی میداند که ما هنوز از آن بی خبریم ؛ شاید ...

اما فضا هرچقدر هم برای الکس ما ، برای دل پیرو دوست داشتنی تنگ و بد و سیاه باشد نمیتواند این اسطوره را از درخشش و هنرنمایی دور کند . الکس همیشه نشانی از تکرار نشدنی ها با خود دارد . باز هم درخشش الکس باز هم حرکاتی که هیچ گاه مانند آن را از کسی نخواهیم دید و باز هم شوت های فنی و خارق العاده ای که مثل همیشه سه گوشه دروازه را هدف میگیرد و فریاد بلند شادی ورزشگاه به آسمان میرود ...
اما این شادی بعد از گل الکس نیست ، این چهره ، چهره یک پیروز و یک گل زن قهرمان نیست .
هر لحظه بیشتر به این باور تلخ میرسیم که تا چند دقیقه آینده صحنه های ناخوشایندی به وقوع میپیوندد .
با دیدن چند باره چهره الکس ، نا خود آگاه دل نوشته زیر در ذهنم تداعی می‌شود :

" من در روان خویش هزار هزار انسان دارم !
لشکری از مردان و زنان بوده یا نبوده ؛ سواره یا پیاده، نامرئی یا مرده
که پویایند همچو زندگان.
سپاهی از دلیران شکست خورده ، یا پیروزمندان ناشاد ؛
گویی شاهراه میلادها و مرگ ها
از دل من عبور می کند.

چهره ام آرام است
ولی در درون من غوغایی به قدمت تاریخ برپاست ! "

فریاد های تشویق و صحنه های سراسر احساسی که برای تو کاپیتان ، بوقوع میپیوندد .
فریاد از اعماق وجود برای شادی بزرگترین نمایش های تو الکس .
شعار های بلند Alessandro Del Piero Ole لحظه ای در ورزشگاه خاموش نمی‌شود . شعار هایی که 14 سال پیش اولین بار بعد از درخشش خیره کننده تو در لیگ قهرمانان خوانده شد ، اینبار باز هم در دل آلپی همیشه مه گرفته شهر تورین طنین انداز شده ؛
این بار اما در کالبدی نو ...

یادم نمیرود . روزی که تو بعد از یک سال دوری از فوتبال به میدان مسابقه برگشتی یادم نمیرود . روز های سیاهی که یووه در نبود تو میگذراند و این بین فقط امید دوباره دیدن تو مرا دل گرم میکرد . روزی که همه فوتبال منتظر دوباره پا به توپ شدن تو بودند . روزی که کل ایتالیا از طرفداران اودینزه و لاتزیو تا میلان و رم همگی در ورزشگاه کوچک 30 هزار نفری جمع شدند تا شاهد نمایش دوباره دل پیرو جوان باشند . آن روز هم برای تو صمیمانه و عاشقانه ترین شعار ها خوانده شد .
آن روز برای اولین بود که با گلزنی مجدد ات ثابت کردی دل پیرو ، پایانی ندارد ...
[align=center:81d2776c49][/align:81d2776c49]
روزگاری که فوتبال ایتالیا سرخورده از ناکامی در جام جهانی چشم به بودای کوچک داشت . روزگاری که یووه این بازیکن بزرگ را به خدمت گرفت و دنیا شاهد درخشش یوونتوس با تک ستاره ایتالیایی مو بلند خود بود ، کسی فکر نمیکرد جوانک لاغر اندام ترویسو ای که تازه از تیم گمنام خود " پادووا " جدا شده بود ، بتواند جایگاهی در حد و نام بهترین بازیکن وقت جهان ، روبی باجو کسب کند . اما تو با آن پیراهن گشاد شماره 16 خیلی حرف برای گفتن داشتی .
روز هایی که زودتر از همه سر تمرین حاضر میشدی و به دقت به دم اسبی بودایی نگاه میکردی . حرکاتش را زیر نظر داشتی و عظم آموختن و آموختن در چشمانت به آسانی هویدا بود . نمیدانیم که خودت هم فکر میکردی روزی روبرتو باجو بزرگ را وادار به ترک یوونتوس کنی یا نه اما فارغ از این ، به همه نشان دادی استعداد ذاتی دل پیرو با تلاش و سختی بسیار میتواند هر ناممکنی را ممکن کند ...

یادمان نمیرود مارچلو لیپی با آن سیگار برگ معروفش همیشه ایستاده به دیوار نیمکت تکیه میداد و با خیالی آسوده نمایش تورا دنبال میکرد و میدانست ، " به دل پیرو اعتماد کن ، بقیه کارها را او انجام میدهد . " ...
نمایش های خارق العاده تو از همان ابتدا نوید ظهور یک ستاره بزرگ را میداد . جوانی چابک ، خوش تکنیک ، کلاسیک و با ضربات پشت محوطه ویرانگر و البته فانتزی تمام نشدنی ضربات آزاد استثنایی . خوش سیما و خلاق تا آنجا که خیلی زود جایگاه خود در بین مهاجمین بزرگ دنیا را پیدا کرد . دل پیرو تا قبل از 24 سالگی بهترین بازیکن ایتالیا و بهترین مهاجم دنیا بود .
کسی که خیلی زود به پر درآمد ترین بازیکن فوتبال دنیا تبدیل شد و هم عصران خود مانند زیزو ، کریستین ویری و رونالدو را کنار زد . روزگاری که مثل امروز هنوز پول های هنگفت بی حساب و کتاب در فوتبال خرج نمیشد ، دل پیرو دقیقه ای 15 دلار درآمد داشت !
[align=center:81d2776c49][/align:81d2776c49]
جام جهانی 98 اولین رخداد مهم زندگی تو بود . جایی که باید ثابت میکردی شماره 10 واقعی ایتالیا هستی . زوج پر انرژی تو و کریستین ویری جوان آن روز ها ، بهمراه بازیکن بزرگی با کوله باری از تجربه مانند روبی باجو آماده بود تا فاتح دروازه ها باشد . زوج زیبایی که هنوز شادی پس از گل تان در یاد چکمه پوش های سرزمین لاجوردی به یادگار مانده

بعد از مدتها شاید اولین ناکامی بزرگ زندگی ات بوجود آمد . یورو 2000 با تمام خوش شانسی هایی که برای ایتالیا داشت اما بنا نداشت به تو روی خوش نشان دهد . بعد از بازی خاطره انگیز با هلند میزبان و هنر نمایی هم یارانت در ضربات پنالتی ؛ در بازی فینال باید از پس فرانسه سخت جان بر می آمدید . فرانسه ای که در قلب خط میانی خود زیدان را در اختیار داشت و تیتی هانری و داوید ترزگه جویای نام برای برنده شدن سرشار از انگیزه بودند .
ولی آن روز ، روز تو نبود . روزی که از بازیکنی در حد و اندازه های دل پیرو توقع داشتیم نمیتوانست مانند آن باشد . موقعیت های مسلمی که با بی دقتی راهی به دروازه پیدا نمیکرد و فریاد های بلند فرانچسکو توتی بر زخم های عمیق این ناکامی ات ، نمکی سوزناک بود ...
[align=center:81d2776c49][/align:81d2776c49]

حالا بعد از این سالها دیگر دل پیرو یک چهره بزرگ بین المللی بود . کسی که 3 فینال پیاپی لیگ قهرمانان و یک قهرمانی آن را تجربه کرده بود .
گزارشگران تلویزیونی به هر نحوی خود را با چنگ اندازی به او مطرح میکردند . بعد از هر گل او فریاد تحسین و خوشحالی سر داده میشد و هوادارانی که شاید ستاره همیشگی شان را پیدا کرده بودند . تیم رویایی اوایل هزاره سوم یووه . تیمی که با خروج زیزو بزرگ اینبار با جیجی بوفون جویای نام ، لیلین تورام و پاول ندود بدنبال داستان تازه ای بود .
سال هایی که برای الکس همه چیز بدنبال داشت . از درخشش در جام جهانی و ناکامی ناجوانمردانه ای که در برابر کره بدست آمد گرفته تا حذف رئال مادرید و رسیدن به یک فینال تمام ایتالیایی . و البته اسکودتو ای که هیچ گاه از کارنامه ورزشی الکس دل پیرو دور نخواهد ماند ...

نمایش های خیره کننده تو حد فصلی نداشت . برای همیشه فانتزی باز ترین فانتزی سیاه سفید بودی . حرکاتت ، انتخاب هایت حتی دویدن هایت از هزاران فرسخ آن سو تر ، آشکارا مشخصات الکس دل پیرو را داشت . دریبل ها و ضربات خاص الکس دل پیرو زیبایی ها ای بود که برای آن هیچ میزانی وجود ندارد .

با ورود فابیو کاپلو به بدنه یوونتوس داستان های ناخوشایندی را تجربه کردی . برای اولین بار بی اعتمادی مربی را میدیدی و لحظات سختی که به ناحق روی نمیکت مینشستی اما اینقدر بزرگ و حرفه ای بودی که توانستی 2 سال با کمترین حواشی و اعتراض ها برای تیمت تلاش کنی و نشان دهی اعتراض هایت هم زبانی دیگر دارد . 2 سال سیاهی که خیلی ها تورا تمام شده میدانستند . روزگاری که کمتر کسی تصویری از دل پیرو افسانه ای را در ساق هایت میدید . رنج ، سختی ، خستگی و نا امیدی در تمام این 2 سال نه فقط تو که در تار و پود تمام هوادار هایت رخنه کرده بود . و روزگار بسیار بسیار سخت تر و تاریک تری که بعد از جام جهانی با جریانسازی کالچوپولی بوجود آمد .
سقوط بانوی پیر به دسته پایین تر و کوچ ستارگانی که از یاد برده بودند تمام نام و آوازه خود را مدیون یوونتوس بزرگ هستند . ولی الکس دل پیرو انسانی نبود که به هر طریقی بدنبال کسب جام دیگری باشد . او با بانوی خود ماند و یکبار برای همیشه ثابت کرد[b:81d2776c49] " True Gentleman , Never Leaves His Lady " [/b:81d2776c49]...

با ماندن این ابر اسطوره ، بازیکنان صاحب نام و بزرگ دیگری مانند جیجی بوفون ، پاول ندود ، ژرمن کامورانزی و داوید ترزگه هم به ماندن ترغیب شدند و نام خود را برای همیشه در تاریخ پر شکوه بانوی پیر به عنوان وفادارترین ـه وفاداران ثبت کردند . چه آنکه نمایش ها و درخشش انان باعث شد بر خلاف تصور ، نام پر آوازه " یوونتوس ایتالیا " هیچگاه از خاطره ها محو نشود و با قدرت به سطح اول فوتبال اروپا برگردد .

و سالهای خاطره انگیزی که بعد از آن تجربه شد .
حرکات و جشن هایی که لیاقت اسطوره ای چون تو را داشت .
هواداران بزرگ تئاتر رویاهایی که به عشق و احترام تو دقایق ممتد تشویق ات میکنند .
برنابئو فراموش نشدنی و مادریدی های باوقاری که دیده اند تو چگونه یک تنه آنها را شکست داده ای اما آقامنشانه به تشویق ات ایستاده اند ...
از همه اینها عجیب تر شاید هواداران انزلیچی باشند که با تمام رقابت و جنگی که بین آنها و یوونتوسی ها وجود دارد ، اما نمیتوانند هم وطن بزرگ و افسانه ای خود را بدون غلیان احساسات و تشویق احترام آمیز ، از زمین بدرقه کنند ...
واقعاً چند سال چند دهه حتی بگیم چند قرن طول میکشه که ابر اسطوره ای مثل تو باز هم پدید بیاید که این چنین شایسته احترام و تشویق باشد . چند نسل طول میشکد تا باز هم ستاره ای در میان ستاره های بی شمار آسمان مشهوریت و محبوبیت به منصح ظهور برسد که تا این حد خاص ، پدیده و دارای کلاس بازی و هواداری باشد .

برگردیم به بازی آخر ...
نوشتن برام خیلی سخته ... با اینک برای سالها راجع به این لحظه فکر کردم . که چطوری باشه ، که چطوری میشه !
که چی بگم . جملاتم رو هزار هزار بار ردیف کردم و با خودم تمرین کردم . که چطور با این مسئله برخورد کنم . از چی بگم و نگفتی های این سالها رو چطور به کلمه تبدیل کنم و تایپ کنم ... اما الان خیلی سخته ؛ برای همه چیز خیلی سخته ...

نیمه دوم شروع شده و همنوایی هایی که طبقه به طبقه در ورزشگاه شنیده میشه .
درخشش کاپیتانی که همه چشم امید به ماندنش دارند . همه با تمام وجود در خاستگاه یوونتوسی های دنیا ؛ تورین و ورزشگاه یک پارچه سیاه و سفید دل آلپی سابق و یوونتوس آرنا فعلی از دست سرنوشت میخواهند که عقاب را از آشیانه خود دور نکند .
به دقیقه 60 نزدیک میشیم و تابلو تعویضی که برای آخرین بار شماره الکس دل پیرو روی آن بنمایش در میاد . هیچ کس منتظر یک اتفاق خاص نیست . شاید این تنها باری است که همه از الکس میخواهند فقط به سمت تابلو تعویض برود ، با بازیکن دست بدهد و عادی روی نیمکت بنشیند . گویی هیچ اتفاق خاصی در شرف رخ دادن نیست ...
[align=center:81d2776c49][/align:81d2776c49]
اما این صحنه که رخ میدهد ، تعظیم الکس به جایگاه روبرو که انجام میشود تیر خلاص است ، تیر خلاص ...
دیگر همه خوشبین ها هم باور میکنند این آخرین نمایش اسطوره در خانه بود ...
حالا دیگر کم کم شعار ها هم با ساز غم کوک شده . صداهای لرزانی که فقط سعی میکنند کلمات را درست ادا کنند . آخرین فریاد Uno Capitano در ورزشگاه ...

سالها بود که انچنان احساساتی نشده بودم . * که شاید خیلی لحظات سخت در زندگیم تجربه کرده بودم فکر نمیکردم به این زودی ها اونقدر هیجان زده بشم که اشک بریزم ؛ اما نمیشد دور های افتخار الکس رو دید و به خودت مسلط بود ...

دستانی که برای آخرین بار در دل آلپی بالا آورده میشد و تشکراتی که دیگر هیچ گاه تکرار نمیشد ...
تصاویر طرفدارانی که بالاخره غیر قابل باور ها برایشان باور پذیر شده ؛ اشک هایی که مرد و زن ، کوچک و بزرگ نمیشناسد ... همه برای کاپیتان ایستاده دست میزنند و اشک هایی که به پهنای صورت توسط کارگردان تلویزیونی به شکل کاملاً دراماتیکی به تصویر کشیده میشود ...
[align=center:81d2776c49][/align:81d2776c49]
[align=center:81d2776c49][/align:81d2776c49]
دیگر باید با خیلی چیزها برای همیشه خداحافظی کنیم .
خداحافظ دریبل های فانتزی ، خداحافظ پاسهای ظریف و پشت پا
بدرود حرکات چشم نواز . دیگر ضربات ایستگاهی قلب سیاه و سفیدمان را نمیلرزاند که بخواهیم شاهد هنر نمایی الکس باشیم .

گلهای Del Piero Style را دیگر فقط در دفتر خاطراتمان پیدا میکنیم و " منطقه دل پیرو " ای که برای همیشه ، تا ابد زیر بار سنگین این جدایی ، مدفون خواهد شد ...

جدایی که هیچگاه نه خواست ما هواداران بوده نه خواست تو که دست بی رحم روزگار و حافظه ضعیف و قدرنشناسی مردمی که زودتر از آنچه فکر بکنند خواهند فهمید ، اسطوره چه کسی بود .
شاید هیچ کس بهتر از جیجی بوفون نتوانست حق مطلب را ادا کند که " به الکس گفتم مثل همیشه آرام باشد . هر اتفاقی هم که بیوفتد این را بدان که یاد تو تا ابد در خاطره ها باقی میماند ... "
[align=center:81d2776c49][/align:81d2776c49]

الکس دل پیرو از نظر من صرفاً یک بازیکن بزرگ نبود . ستاره یا فوق ستاره نبود .
دل پیرو یک " کلاس بازیگری " بود . دل پیرو یک سبک بود . یک استایل بازی بود .
نویسنده فوتبال ایتالیا به درستی نوشت که " دل پیرو یک کلاس بازی بود . کسی که حالا باید به جوانتر ها یاد دهد چطور بازی کنند که برای رقیبان هم شایسته احترام باشند "

دل پیرو یک انسان نمونه و یک ورزشگار خوب چه از لحاظ اخلاقی چه از بُعد فنی بود و هست و خواهد بود . کسی که مردانگی و آقامنشی رو به معنای واقعی کلمه از نو تعریف کرد . کسی که شایسته است از اسمش در دیکشنری روبروی کلمه وفاداری و خویشتنداری استفاده بشه ...
همیشه افتخار کردم که تورو بعنوان فوتبالیست محبوب انتخاب کردم . همیشه باعث خاص بودن انتخابم شدی . همیشه با احترام ازت یاد شد و باعث شدی معنای واقعی " الگو بودن " رو درک کنم . بهترین ها رو برات آرزو میکنم . تو در زندگی مرد خیلی بزرگی هستی چه داخل زمین سبز چه خارج از اون . فکر نمیکنم در زندگی خودت کمبودی احساسی کنی که بخوام آرزوی بهتر شدنش رو بکنم . اما چون میدونم یک پدر هستی و برای یک پدر چیزی با ارزش تر از تعالی فرزندش نیست ، آرزو میکنم فرزندانت توبیاس و دوروتئا و اون ته تقاری کوچولو ؛ منش و اخلاقیات دل پیرو ای داشته باشند و روزی روزگاری که شاید بین موهای سیاه ما چند تاری موی سفید هم پیدا شد ببینیم و بشنویم که یک دل پیرو دیگر از بین خانواده محبوب دل پیرو ها به عرصه رسیده و جا پای پدر بزرگ خودش گذاشته ...

به امید اون روز عاشقانه دوستت دارم
و یادت رو برای همیشه در قلبم نگه میدارم اسطوره ای ترین اسطوره من ...
فکر نمیکنم کسی بهتر از سونیا لیاقت این رو داشته باشه که از طرف همه ما دوست داران الکس دل پیرو ، بخاطر یک عمر فعالیت ورزشی درخشان و همه کار هایی که برای یووه انجام داده ببوستش ...
[align=center:81d2776c49][/align:81d2776c49]

با این هشتمین اسکودتو ، دل پیرو در کنار Virginio Rosetta ، Giovanni Ferrari و Giuseppe Furino بعنوان [color=brown:81d2776c49]پرافتخارترین بازیکن تاریخ سری آ[/color:81d2776c49] قرار میگیره و برگ زرین دیگری بر کارنامه پربار ورزشی خودش ثبت میکنه ...

[miladcivil]

[quote:d5392429ed="amir131"][align=center:d5392429ed]پایان اسطوره ای که پایان ندارد[size=18:d5392429ed] [/size:d5392429ed][/align:d5392429ed]
[align=center:d5392429ed][size=18:d5392429ed]بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمیشود ...[/size:d5392429ed][/align:d5392429ed]
[align=center:d5392429ed][/align:d5392429ed]

.[/quote:d5392429ed]

واقعا" اگه تو تاریخ ایتالیا بخوایم 3 تا تکنیک ناب اسم ببریم ، از الکس و توتی و باجو میشه اسم برد .
همیشه عاشق ضربات ایستگاهی و تکنیک بالاش بودم .....
اما فوتبال همینه دیگه ! بلاخره یه روزی پایان عصر یه بازیکن ، مربی ، تیم ........ چیزیش نمیشه کرد !

[amir131]

[size=18:826a0d68c8][align=center:826a0d68c8]بعداز ظهر سگی[/align:826a0d68c8][/size:826a0d68c8]
لیگ های اروپایی دیروز تقریبا به پایان رسید.تیم های قهرمان و سهمیه گرفته و تیم هایی که در لیگ کشورشون باقی موند و سقوط نکردن لبخند و تیم هایی که سهمیه نگرفتن و در آخرین دقایق قهرمانی رو از دست دادن اشک رو به هوادارانشون تقدیم کردن.تیم ها در جایگاه های خودشون در لیگ باقی موندن و اشک ها و لبخندها شد سهم هواداران.
[size=18:826a0d68c8][align=center:826a0d68c8]خداحافظی الساندرو دلپیرو[/align:826a0d68c8][/size:826a0d68c8]
[align=center:826a0d68c8][/align:826a0d68c8]
دیشب همه چی در تورین تحت تاثیر وداع الکس بود.نمای وفاداری و سمبل یووه و صاحب delpiero zone،زننده ضربات آزاد مرگبار،مرد سر به زیر و نجیب یووه،ارباب شماره 10ها دیشب وداعی تلخ با تیفوسی های تورین داشت.تا چند فصل پیش همه به بازگرداندن یووه به اوج فکر می کردند و تمام سیاست ها باشگاه نیز در همین راستا بود.اما دیشب اتفاقی که از چند ماه پیش زمزمه اش به گوش می رسید به وقوع پیوست.وداع الکس سخت تر و دردناک تر از آن بود که فکرش را بکنیم.هیچ وقت یوونتوس را نمی توانستیم بدون الکس تصور کنیم.از وقتی یوونتوسی شدیم یووه را با الکس دیدیم و حالا دیدن این تیم بدون کاپیتان و اسطوره اش چه سخت است...و چه باورنکردنی و غیرقابل هضم...نماد 19 سال وفاداری و خاطرات تلخ و شیرین با ما وداع کرد و ما ماندیم و اندوه و حسرت و خاطراتش...ضربات آزادش...زبان از دهان بیرون آمده بعد از گلش...و نجابتش...و ما تیفوسی ها همه همان جیادا اسکالیسی دختر بچه 12 ساله ای هستیم که با ضبط صدایت و فرستادن برای خانواده اش او را به هوش آوردی...رفتن تو دیروز ما را از خود بی خود کرد و اکنون چطور یووه را بی تو ببینیم...ایکاش الکس دیروز آخرین بازی تو در لیگ یک کشور می بود و ایکاش گل زیبایت آخرین گلی در لیگ یک کشور...ایکاش الکس اعلام میکردی که یکشنبه ی آینده بعد از فینال کوپا ایتالیا از فوتبال خداحافظی میکردی و چه خداحافظی آبرومندانه و زیبایی میشد.دیدنت با لباس تیم دیگر و دیدن گل های خاصت با لباس تیمی دیگر خنجری بر سینه ی تیفوسی ها خواهد بود...چه کنیم با خاطراتت...و این آخرین فصل حشورت در یووه چقدر مظلومانه و محترمانه و مودبانه و باوقار روی نیمکت نشستی و اعتراض نکردی و هرگاه آمدی حرفه ای گری کردی و چه گل های ارزشمندی زدی در این آخرین فصلت در یووه...و به واقع چند نفر در دنیای فوتبال طاقت این نیمکت نشینی ها را خواهند داشت...و چه آستانه ی تحملی داری کاپیتان...
یکشنبه ی آینده آخرین دیدار تو با لباس بیانکونری خواهد بود چقدر سخت خواهد بود و چطور آن دیدار را تماشا کنم...فقط از خداوند می خواهم که به ماتیفوسی ها صبر دهد تا یوونتوس بدون تو را ببینیم و چقدر دیدن یووه بدون تو سخت و غم انگیز است کاپیتان...
شماره 10 تو قرار است به چه کسی برسد...چه کسی قرار است به رکوردهایت نزدیک شود(رسیدن به رکوردها پیشکش)این جام و قهرمانی بدون تو چه به کارمان می آید...ایکاش میماندی یا حداقل با فوتبال خداحافظی میکردی تا این قهرمانی ها کمی معنا می یافت...
[align=center:826a0d68c8][/align:826a0d68c8]

[size=18:826a0d68c8][align=center:826a0d68c8]خداحافظی سوپرپیپو اینزاگی[/align:826a0d68c8][/size:826a0d68c8]
[align=center:826a0d68c8][/align:826a0d68c8]
چه مهاجمی وداع کرد...چه مهاجمی از بین ما رفت...چه چارچوب شناسی بودی فیلیپو...چه مهارتی در محوطه جریمه داشتی...چه زیبا بود آخرین حضورت با لباس انزلیچی که در 300 امین بازیت برای میلان 126امین گلت را برای این تیم به ثمر رساندی...چه زیبا حیرتت بعد از بالا رفتن پرچم کمک داور به علامت آفساید...شاید هیچ آماری نباشد که نشان دهد چند بار در آفساید گرفتار شدی...و اگر قانون آفساید نمی بود شاید تو بهترین گلزن تاریخ می شدی...
یادت می آید در جام جهانی 2006 در دیدار برابر جمهوری چک لیپی دقیقه 80 تو را به زمین فرستاد و تو در همان دقایق با هوش و مهارتت به پیترچک گل زدی و به کوچکترها درس گلزنی دادی...و در دیدار برابر رئال در فصل قبل لیگ قهرمانان دو گل زدی و این در حالی بود که تو به عنوان یار تعویضی به میدان آمدی...نه به این خاطر که روزی یوونتوسی بودی بلکه به خاطر آتزروی بودنت و چارچوب شناسیت و احترامت به دیگر اسطوره ها و اعتراض نکردنت به نیمکت نشینی ها...در قلب ما خواهی ماند * پیپو...
[size=18:826a0d68c8]
[align=center:826a0d68c8]خداحافظی الساندرو نستا[/align:826a0d68c8][/size:826a0d68c8]
نستا عزیز...چه مدافع وفاداری بودی برای میلان...و چه با تعصب بودی وقتی پیشنهاد 45 میلیون یورویی آبراموویچ مالک چلسی را در فصل 2006-2007 رد کردی و در میلان ماندی...چه سخت بود مصدومیتت در جام 2006 باری لیپی و شانس آوردیم که ماتراتزی در آن روزها آماده بود...چه زوج خوبی بودی برای کانناوارو در یورو 2004 و جام جهانی 2006 در اندک دقایق حضورت و چه زوج خوبی بودی برای مالدینی بزرگ در میلان...و تیاگو سیلوا در دوران سالمندی چه افتخاری کند وقتی بگوید من روزی در میلان زوج نستا بودم...گویا تو از همان اول با تجربه بودی نستا و چه زود به یک مدافع پخته تبدیل شدی...جام هایی که گرفتی نوش جانت...تو مستحق آنها بودی...
[size=18:826a0d68c8]
[align=center:826a0d68c8]خداحافظی گتوزو[/align:826a0d68c8][/size:826a0d68c8]
[align=center:826a0d68c8][/align:826a0d68c8]
عجب صخره ایست این گتوزو(گزارشگر شبکه sky sport در دیدار میلان اینتر در نیمه نهایی لیگ قهرمانان 2002-2003)و واقعا عجب هافبک تدافعی محکم و سختی بودی...چقدر قدرت مآبانه در میانه میدان می دویدی...هافبک برای عبور از خط میانی میلان راهی غیر از عبور از تو را برمیگزیدند تا ساق هایشان را نجات دهند!!یادت می آید درگیری هایت با بازیکنان حریف را...یادت می آید درگیری هایت با داویدز و تایکناردی هافبک هایی یووه را...یادت می آید درگیری هایت با کوردوبا و ... را در دربی دلامادنینا...و چقدر عجیب بود وقتی پس از پایان یکی از بازی هایت برابر یووه رفتی و از تاکیناردی به خاطر حرکت خشنت عذرخواهی کرد...و اگر دوست صمیمی ات در زمین حریفت میبود به او هم رحم نمی کردی...تو در مستطیل سبز با هیچ کس شوخی نداشتی...و یادت می آید بعد از قهرمانی در جام جهانی 2006 چطور لیپی را بغل کردی...نزدیک بود خفه اش کنی...و چند بار این بلا را سر آنجلوتی در آوردی نمی دانم...و تو را چه شد که آن گونه به مربیه تاتنهام حمله ور شدی...شاید از شکس در آن بازی ناراحت بودی...خداحافظ گتوزو...کرگدن دوست داشتنی!!!

و دیشب بازیکنان بزرگ دیگری چون کاکا کالادزه-کلارنس سیدورف-مارکو دی وایو و کوردوبا نیز با تیم های خود وداع کردند و چه زود اسطوره ها کم کم دارند مستطیل سبز را ترک می کنند و دوران مردان بزرگ و وفادار چه زود دارد به سر می آید.
روزی باید با مردانی چون باجو-مالدینی-ندود-ترزگه-دشام-بارزی و ... وداع کرد و روزی با این اسطوره ها...
فقط باید با این اسطوره ها خداحافظی کنیم و از آنها بابت زحماتشان قدردانی کنیم...و دلمان را به اسطوره های باقیمانده نظیر پیرلو-توتی-بوفون-زانتی-ده انزلیچی و گیگز و چند نفر دیگر خوش کنیم وسال های آخر این اسطوره ها را نیز تماشا کنیم و از دیدنشان لذت ببریم.و نمی دانیم وقتی اینان نیز بروند چه بر سر این فوتبال سرمایه داری می آید و آیا دیگر وفاداری در فوتبال معنایی خواهد داشت...شاید آن موقع باید دلمان را صابون بزنیم که اسطوره ای شاید بیاید...شاید...

دیشب جورجیو کیلینی هم در دیدار برابر آتلانتا به شدت مصدوم شد و اشک ها و گریه های وحشتناکش در رختکن حاکی از مصدومیتی سخت داشت که نه تنها شاید یورو 2012 بلکه چند ماه از فصل بعد یووه را نیز از دست دهد و ایتالیا و پراندلی مهره ای ارشمند در خط دفاع را از دست دادند.این یکی را کجای دل دردمندمان جای دهیم...وداع الکس کم بود...عصر دیروز چه عصر تلخی برای فوتبال دوستان سرزمین چکمه بود.شاید دیروز در تورین بهترین لحظات لحظه ی گل زیبای الکس و بالا بردن جام توسط وی بود...وداعش و دیدن آخرین دست تکان دادن های او و مصدومیت کیلینی شیرینی قهرمانی را تلخ کرد و ماتم تورین را همچون کوه های آلپ فراگرفت...چه بعد از ظهر بدی...

چند هزار کیلومتر آن طرف تر در جزیره انگلیس 2 نود دقیقه حساس در حال برگزاری است.منچستر یونیاتد تا دقیقه 90 بازی همشهری برابر کوییز پارک قهرمان است.حتی بعد از گل مساوی سیتی هم یونایتدها قهرمان هستند...اما گل آگوئرو همه چیز را عوض میکند.فوتبال روی بد و وحشی خود را فرگوسن و شیاطین سرخ نشان میدهد.صحنه های سیتیزن ها عجیب است.یکی از هوادارن سیتی که تقریبا کچل است در 2 صحنه یکی در دقیقه 78 و دیگری در دقیقه 89 شال تیمش را بر صندلی می کوبد و بسیار عصبی است.اما در 3 دقیقه همه چیز عوض می شود.همان هوادار به شدت خوشحال است و نمیداند از خوشحالی چه کند...سیتیزن ها به زمین هجوم می آورند و بازیکن ها تیمشان را در آغوش میکشند.در این لحظات اگر از سیتیزن ها بپرسید می گویند زیبایی فوتبال به همین چیزهاست.اما یونایتدها...شاید اکثریتشان بگویند فوتبال چقدر بی رحم و نامرد است...چقدر کثیف است...دلارهای نفتی کار خود را کرده...نظام سرمایه داری در فوتبال 2012 جای همه چیز را دارد می گیرد...شاگردان جوان و مردان با تجربه تر فرگوسن در رقابت قهرمانی جام را به ستاره ای سیتی می دهند...عصر دیروز برای یونایتدها عصر بدی بود...سرشار از ماتم از دست دادن قهرمانی...و برای سیتی زن ها...عصری زیبا و فراموش نشدنی...
[align=center:826a0d68c8][/align:826a0d68c8]
فرگوسن حالا باید برای مبارزه با فوتبال سرمایه داری آماده شود...شاید او هم از گلیزرها بخواهد سرمایه خرج کنند تا در این رقابت سرمایه عقب نیافتند...چه فوتبالی شده...فرگوسن بزرگ هم حالا باید برای شکست سیتی پا روی اصول جوان گرایی خود بگذارد...و امان از عصری که فرگوسن با این فوتبال خداحافظی کند...وداع یونایتدها با 25 سال و خورده ای خاطره و افتخار...این عصر ناجوانمرد در جزیره...
[align=center:826a0d68c8][/align:826a0d68c8]
چند هزار کیلومتر این طرفتر در اسپانیا...زردپوشان ویارئال به دسته پایین تر سقوط کردند...تیم مردان بزرگی چون مارچنا،خوان ریکلمه،مارکوس سنا و سانتی کاسورلا،انزلیچی و ... اکنون باید در دسته ی پایین تر بجنگد...تیمی که امسال در لیگ قهرمانان بود حالا باید سقوط کند...تیمی که روزی با درخشش ریکلمه و سنا و ... به نیمه نهایی لیگ قهرمانان رفت حالا چه شد...چه فوتبال دورویی...گهی پشت بر زین گهی زین به پشت...فوتبال چقدر بیرحم شد برای ویارئال...زیردریایی ویارئال حالا در لیگ دسته پایین تر باید میزبانبازی های این تیم باشد...
[align=center:826a0d68c8][/align:826a0d68c8]
و آنوقت تیمی مثل مالاگا یک مالکی پولدار عرب می یابد و چند بازیکن خوب را کنار هم می گذارد و سهمیه لیگ قهرمانان در پلی آف میگرد...فوتبال سرمایه داری هر روز بیشتر می شود.ارزش 3 امتیازها هر روز بیشتر از دوران اسطوره های میشود...
[align=center:826a0d68c8][/align:826a0d68c8]
ون گل هم خداحافظی کرد...
خداحافظی پت رایس دستیار ارسن ونگر پس از 42 سال خدمت برای باشگاه آرسنال در سمت بازیکن ، مربی و کمک مربی
[align=center:826a0d68c8]
[/align:826a0d68c8]
اسطوره ها متعلق به یک باشگاه نیستن برای کل جامعه ی فوتبال و فوتبال دوستان هستن!
این بازیکنا کم پیدا میشن! الان از معدود اسطوره هایی که موندن کاسیاس، بوفون، گیگز، توتی و ... رو میشه نام برد که زیاد نیستن و جاشون رو داره بازیکنایی پر میکنه که فقط به فکر پولن! پیرهن براشون مهم نیست!
چه فوتبالی شود این فوتبال...

[Damash1]

[align=center:53d61ebb7d][color=red:53d61ebb7d][b:53d61ebb7d] دل‌ پيرو در راه آرسنال، تاتنهام يا کوئينزپارک‌رنجرز [/b:53d61ebb7d] [/color:53d61ebb7d][/align:53d61ebb7d]
[align=center:53d61ebb7d] [img:53d61ebb7d]http://en.alessandrodelpiero.com/file/gallery/foto1.jpg[/img:53d61ebb7d][/align:53d61ebb7d]
[align=center:53d61ebb7d][color=blue:53d61ebb7d]
[b:53d61ebb7d] يک روزنامه چاپ ايتاليا نوشت بازيکن اسطوره‌اي يوونتوس به يکي از سه تيم آرسنال، تاتنهام و کوئينز‌پارک‌رنجرز ملحق مي شود.
[دل‌ پيرو در راه آرسنال، تاتنهام يا کوئينزپارک‌رنجرز]

روزنامه کورير دلو اسپرت در تازه‌ترين شماره خود که روز سه‌شنبه (امروز) انتشار يافت، گزارش کاملي را به آينده "آلساندرو دل‌پيرو اختصاص داده است. بنابه نوشته گزارشگر اين نشريه برخلاف شايعاتي که مبني بر انتقال وي به آ.ث‌ميلان شنيده شده، به نظر مي رسد او تصميم خود را براي ترک بانوي پير(يووه) و انتقال به يکي از سه تيم ليگ برتر انگليس گرفته است.




بازيکن قديمي راه‌راه‌پوشان توريني مايل است تا در سال‌هاي پاياني دوران فوتبالش تجربه‌اي دل‌انگيز با يک تيم برجسته انگليسي داشته باشد.

[/b:53d61ebb7d] [/color:53d61ebb7d][/align:53d61ebb7d]

[abere]

[align=center:3eea3c3b90][color=red:3eea3c3b90][b:3eea3c3b90] دانلود مراسم فوق العاده زیبای جشن قهرمانی رئال مادرید در ورزشگاه سانتایاگو برنابئو
برای سهولت در دانلود حجم فایلو کم کردم [/b:3eea3c3b90] [/color:3eea3c3b90][/align:3eea3c3b90]
[align=center:3eea3c3b90] [img:3eea3c3b90]http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up5/65448575508580760196.jpg[/img:3eea3c3b90][/align:3eea3c3b90]
[align=center:3eea3c3b90][color=red:3eea3c3b90]
[b:3eea3c3b90] [/b:3eea3c3b90] [/color:3eea3c3b90][/align:3eea3c3b90]

[pedram_1367]

یک ضربه ایستگاهی تماشایی از بکهام ... خدایی دلم واسش تنگ شده !! و زود محو شد !

http://host10.aparat.com//public/user_d ... 197000.flv


یک کلیپ کوتاه هم از خداحافظی گاتوسو ...

http://host10.aparat.com//public/user_d ... 197025.flv

[Soheil_Rashti]

ده سال پیش... در همچین روزی... یک تیم رویایی... یک بازیکن رویایی... یک شوت فوق العاده به یاد موندنی... نهمین قهرمانی

[miladcivil]

[quote:d2a7e553c2="Soheil_Rashti"]ده سال پیش... در همچین روزی... یک تیم رویایی... یک بازیکن رویایی... یک شوت فوق العاده به یاد موندنی... نهمین قهرمانی



[/quote:d2a7e553c2]

این تیم رئال خیلی تیم قابل احترامی بود و من شخصا" به خیلیا از جمله ردوندو و دل بوسکه در این تیم علاقه داشتم ، حالا درسته اون تیم هم
یه تیم تجارتی بود و زیدان و فیگو ....... خریدهای گران ، اما خیلی شخصیت داشت ، مخصوصا" فرناندو هیرو که سبک بازیش کپ مدافعین ایرانی
بود و یا هلگورای سوووووتی یا اون خشونتهای سالگادو و شیطنتهای سزار ساچز و ......................
همه چیز چقدر زود میگذره ! کی فکرشو میکرد یه روز په په (!) بیاد جای هیرو بازی کنه و نماد تعصبش اون کارت قرمزایی که به دلیل خاطرات بد دوران
بچگی براش گذاشتن بشه !

[Damash1]

[b:a5cb4d7147] منم از ردوندو خیلی دوس داشتم [/b:a5cb4d7147]
[b:a5cb4d7147] هافبکیه که کمتر اسمش واسه خیلا آشنا باشه ولی واس خودش بازیکن بزرگی بودش [/b:a5cb4d7147]

[amir131]

انقدر گفتن و گفتن که کلیشه شده اما من اصلاً نمیتونم 1/4 نهایی سی ال 2003 ، یووه - مادرید رو فراموش کنم !

اون بازی به نظر من اصلاً ورای فوتبال بود ، یه هیجان خالص چه بازی رفتش چه برگشتش . اون زمان همه قوی بودیم میدونم ، اما واقعاً مادرید کلکسیون خاص ها بود . اصلاً بحثم ستاره نیست !
الان بارسلون واقعاً بازیکنان خوبی داره ، شاید بعضاً لقب فوق ستاره بگیرن ولی اصلاً خاص نیستند ، اصلاً ! تقریباً هیچ تیمی تو دنیا الان ترکیبش خاص نیست ولی اون رئال واقعاً خاص بود .
تیمی که کمبربند خط میانیش زیزو ، لوئیس فیگو و کنسسائو بود ! تو خط دفاع فرناندو هیرو و روبرتو کارلوس بود و خط حمله فوق العاده خطرناکی که رائول و رونالدو ساخته بودن ... البته تو بازی برگشت رونالدو رو نیمکت بود
و اون مادرید دقیقاً نقش همین بارسلون فعلی رو بازی میکرد ، تیمی که مدام فینال های اروپایی و غیر اروپایی بود و یووه تیمی که همیشه تو سطح اول بوده و چند سال پیش هم فینال رو به همین مادرید واگذار کرده ...
رونالدو قبل از بازی میگه من خیلی دوست دارم توی اولترافورد بازی کنم ، زیزو هم تو مصاحبش میگه مطمئنم لیپی تدابیر خاصی برای این بازی داره ...

بازی شروع شد ، یووه با ترزگه همون دقیقه 1 موقعیت گل ساخت اما ترزگه تو آفساید بود . یووه فشارش رو حفظ میکنه اما همین دقایق داویدز یه ایستگاهی چند متر اونور تر از خط نیمه میده به مادرید . دوربین متحرک ورزشگاه میاد از روبروی دیوار دفاعی Angle میده . Shit ! روبرتو کارلوس که میاد جلوی دوربین خیز برمیداره آدم دقیقاً صحنه گلش به فرانسه براش تداعی میشه ، لعنتی !
کارلوس کچله اینقدر میاد عقب که اینگار میخواد توپو بزنه بیرون ورزشگاه :دی فکر کنم یه 40 متری اومد عقب :پی من نگاهم به جیجی ئه ! داور سوتو میزنه ، کالوس تند تند نوک پاشو میزنه زمین ، عین آدم نمیتونه انگار ضربه آزاد بزنه هیستریک ! :اَه ! شوتو میزنه و بوفون توپ یهو تو کسر ثانیه توپ رو برمیگردونه ، اصلاً نفهمیدم چی شد فقط صدای وحشتناک ورزشگاه داره میاد و صحنه آهسته نشون میدن ، Woah ! توپ کات برمیداره در حد یه ضربه با پرتاب دست ! ، و جیجی نمیدونم چطور شوتی که کارلوس با اون قدرت وحشتناکش میزنه تو اخرین ثانیه با ساعدش برمیگردونه ، خدایا این بوفون دیگه کیه !

گزارشگر داره خودش رو خفه میکنه بس که این 7-8 دقیقه سنگین و حساس بوده ، میگه اینجا دیگه آخر دنیاس ملت ! :پی
صدای اولدترافورد رو از دل آلپی میشنویم ! من هرچی از جو ورزشگاه بگم کم گفتم ، همه ایستاده بازی رو دنبال میکنن یه لحظه شعار دادن تموم نمیشه ...
چند دقیقه بعد نوبت الکس میرسه ، از اشتباه کارلوس استفاده میکنه از همون راه دور شوت میزنه ، نه فایده نداشت

توپ رو تودُر از دفاع میاره بالا ، یه توپ بلند برای زامبروتا ، استپ سینه میکنه درجا میده به تاکناردی اونم فقط بلند میندازه برای ترزگه ! آخه برادر من براچی الکی میزنی زیرش ! :مأیوس ! دیوید با هر زحمتی هست توپ رو میده ندود . یه تو سر توپ ، یه سانتر خیلی بلند !! :-|
من دارم با خودم میگم ای بابا برای کی آخه و اینجاست که الکس با 173 سانتیمتر قد چنان تمیز میپره رو سر سالگادو توپ رو میکاره که با دست هم نمیشد اینقدر دقیق کاشت و جادوی دیوید ! و جادوی دوید که بازم بدون نگاه به دروازه اصلاً با یه وضعی توپ رو از کنار کاسیاس میچسبونه به تور . ورزشگاه یه هم همه ای گرفته دیدنی ، گزارشگر داره یه چیزایی راجه به دوید بلغور میکنه من نمیفهمم :دی
تصویر موجی که با جیرائودو نشستن تو بغل همن و امبرتو آنیلی که از خوشحالی سر از پا نمیشناسه ...
Juventus uno , Real Madrid Zero ! اینش رو فهمیدم :پی
[align=center:3528c79241][/align:3528c79241]

مادرید سراپا حمله میشه ... همون دقیقه فیگو میزنه به تو که روش خطا میکنن ، یکم بازی درگیرانه شده . اینبار زیزو توپ رو میاره پشت محوطه که تودُر میزنتش . خلاصه مادرید هی فشار میاره و یه موقعیت خیلی عالی هم رائول از دست میده به هوای آفساید ...

طبق معمول هر بازی ای یکم جو آروم تر شده و یه یه ربعی داریم تا نیمه ... فعلاً بازی ساکن تر شده ؛
البته انتظار هر جیزی میره ...

یه پاس پشت محوطه برای الکس ، هیرو Man-to-Man باهاش بازی میکنه اما چرخش الکس تو این صحنه کلاً هیرو رو نابود میکنه ، یهو الکس برمیگرده هیرو به خودش گره میخوره ، الکس آماده میشه یه شوت کات دار رو بزاره سه کنج دروازه که من نمیدونم دیوید یهو از کجا اومد خودش رو قاطی بازی کرد
شوتش البته بدک نبود اما وقتی الکس داره آماده میشه برای شوت زدن که دیگه نباید بیای جلو ! توپ برگشتی هم به ندود نمیرسه و سالگادو جوری توپ رو میزنه کرنر که فکر نکنم تا الانم اون توپ پیدا شده باشه :دی

نیمه دیگه داره تموم میشه ، مادرید تمرکز نداره و سریع میخواد به گل برسه ، زیزو سریع حرکت میکنه برای ضدحمله ، میندازه برای فیگو که اگر بگیره بد ضد حمله ای خوردیم :حساس شدن ! اما نه ، تورام سریع میاد توپ رو قطع میکنه . همون توپ اینقدر ارتفاع میگیره که میرسه به الکس . یه استپ ناز
به سبک خودش تو Del Piero Zone ...
الکس از گوشه میزنه تو ، راه بستس هیرو و سالگادو راهت رو بستن چیکار میخوای بکنی الکس راهی نداری بنداز برای ترزگه حداقل :استرس ...


اینک آخرالزمان ! الکس میزنه تو ، تو سرتوپ اول هیرو رو میشونه رو زمین ، سریع الکس میاره جلو اما سالگادو هنوز هست !!
در بهترین حالت حتی 1 متر هم بین سالگادو و هیرو جا نیست ، الکس پاس بده ! :سرپا صحنه هارو دنبال کردن !
شوت الکس سالگادو رو ولو میکنه رو زمین و خدای من ... ! چی دارم میبینم ، گل !!!! مگه میشه !؟! چطوری این توپ رفت تو گل ، الکس ...
ورزشگاه ترکید ! یعنی ترکید که میگم ، به نظرم یه بار بعد از این گل ورزشگاه رو بازسازی کردن فکر کنم :پی
منفجر میشه ورزشگاه ، گزارشگر دیگه داره رسماً خود زنی میکنه ... من داره از این تند صحبت کردن ایتالیایی ها عصابم خورد میشه ، مخصوصاً وقتی هیجانی میشن دیگه اصلاً حتی لغات رو هم نمیتونی تشخیص بدی :دی
هیجان وصف نشدنیه ، همه بازیکنا ریختن سر الکس ، من دیگه فکر کنم غش کردم تو این صحنه . لیپی داره تند تند سیگار برگ معروفش رو چاق میکنه .
[align=center:3528c79241][/align:3528c79241]
روزنامه گاردین فرادی اون روز راجع به این صحنه مینویسه :
Alessandro Del Piero shimmies his way into the Real Madrid box, wiggles his hips like John Travolta in Saturday Night Fever

:دی

هودارا رو ولشون کنی دیگه کم کم از فنسا میان بالا بریزن تو زمین ، اصلاً وضعیت رویایی ـه ...
Juve , Juve Juve Juve , Ole ... Ole این طنینی هست که تو ورزشگاهه ...

خلاصه به هر ترتیبی هست نیمه تموم میشه ، مادرید کاملاً عصبیه تابلو ئه همه دارن سر هم غر میزنن .
کامبیاسو جوان هم روز فوق العاده بدی رو سپری کرد ...
چیزی که خیلی توی این بازی عجیب بود اینکه کارلوس به طرز خاصی بواسطه زامبورتا از بازی خارج بود ، اصلاً اون کارلوس همیشگی رو ندیدیم ، این موضوع خیلی مشخص بود .

خلاصه نمیه دوم هم با فشار شروع شد ، مادرید 1گل میزد ، میرفت Extra Time ...
رونالدو هم بجای کنسسائو اومده بود تو زمین که دیگه رسماً ماردید واقعی رو ببینیم .
واقعاً مادرید " میخواد " خیلی فشار بیاره ، اما نمیتونه ! اصلاً نمیتونه . فقط دارن تو زمین الکی میدَوَن . یه کرنر هم میاد رو دروازه که کاسیاس شانس میاره الکس تمرکز کافی نداره برای ضربه زدن .
دلپیرو یه توپ خوب کنترل میکنه و میفرسته برای دیوید ، کار تمومه ؟! اَه ! بازم آفساید ...
دقیقه 65 ، فرار رونالدو و تکل مونترو ... :خشک شدن ! یه لحظه همه فقط مجسمه شدن ! داور پنالتی گرفت ! بالاخره این رونالدو زهرش رو ریخت لعنتی :ناامید
پنالتی رو فیگو بزنه حداقل دستاوردش اینه که میریم برای وقت اضافه ، اگر گل مساوی رو نخوریم البته ! ... ورزشگاه تنها کاری که ازش بر میاد اینه که سوت ممتد بزنه ، کر کننده هست ...
[align=center:3528c79241][/align:3528c79241]
من اصلاً نمیگم بوفون تو این صحنه خوب بود یا بد بود ، هرچی ؛ اما به عمرم ندیده بودم لوئیس فیگو اینقدر مزخرف پنالتی بزنه و اینجاست که میشه فهمید حتی بازیکنی در کلاس لوئیس فیگو هم نمیتونه زیر بار اونهمه فشار دووم بیاره .. چه میکنه این دل آلپی ، چه میکنی این جو خارق العاده ، جیجی توپ رو که میگیره انگار که یووه گل زده ، خودش کم مونده از هیجان بره بغل تماشاگرا :دی من که دیگه اینجا تو کما هستم خیلی چیزی یادم نمیاد :پی

یه فرصت برای الکس هم ایجاد میشه . شوت الکس ، گل ؟! نه ... ! ( به سبک خیابانی :دی )
یعنی واقعاً تو این صحنه کاسیاس با سر و گوش و دست و دماغ و دهن و دستکش و همه چی اومد جلوی این توپ ، خودش هم نفهمید چطوری این توپ رو گرفت :دی

کادر فنی و ذخیره های مادرید یعنی پیچ شدن به نیمکت ، اصلاً حال بلند شدن هم ندارن ... دل بوسکه فکر چیه فقط خودش میدونه ...
[align=center:3528c79241][/align:3528c79241]
لحظه ای که باید آهنگ Pirates of the Caribbean Sea زیر صدای این صحنه بشه ! استپ زامبروتا و پاس فضائیش برای ندود ... ندود ...
استارت میزنه ، انگار موتور به کفشهاش بستند !
اینجا گزارشگر داره هیجانی میشه : Nedved , Nedved .... Goallllllllllllll !!! PAVEL NEDVED .
باز هم ورزشگاه میترکه . پرش ندود از روی تبلیغات زمین خودش صحنه خیلی جالب و خاطره انگیزی هست ... عجب شبیه ، پسر عجب شبیه
جیجی با لگد یتاپرنده میزنه تو تیرک :دی اصلاً هیچکس تو حال خودش نیست ...

دقایق آخر هم زیزو یه گل میزنه برای تلطیف فضا ؛ خلاصه این شب با هر وضعیتی بود تموم میشه و خیلی فاز میده
کلاً شب فراموش نشدنی ای بود ...

[antiros]

[align=center:e0ab6a5ec0][color=black:e0ab6a5ec0]یکی از رمانتیک ترین صحنه هایی که در سالهای اخیر دیدم....!
آخرین ثانیه های حضور 2 یار قدیمی در کنار یکدیگر...
(رئیس در آغوش پت رایس)[/color:e0ab6a5ec0]

[/align:e0ab6a5ec0]

[amir131]

یک عمر با دل پیرو ...

http://www.rodfile.com/yheyezuicapd/Ale ... o.flv.html
از یک شنبه عصر تا الان کلا گیج و منگم...مغزم درست فرمان نمیده.فقط یه چیز تو ذهنم هست:"الکس دل پیرو"...افسانه ی پینتوریکو.فقط یه قسمت مونده! کاش هیچ وقت یکشنبه نشه...کاش هیچ وقت به یکشنبه نرسم.

سکانس اول:برای یه پسر بچه ی 6 ساله چیزی مهمتر از خوشگل بودن نیست...یه بچه ی 6 ساله چیزی نمیفهمه.فهمش از فوتبال فقط دیدن اون پیراهن زیبای آبی رنگ با حاشیه های طلاییه...دیدن یه بازیکن جوون با موهای بلند خوشگل...دیدن آدمهایی که دنبال یه توپ میدوئن و یه پیرمرد (!!!) براشون گل میزنه!!! چیزی بیشتر از این از یه بچه ی 6 ساله برنمیاد...داستان یوونتوسی شدن من این شکلی بود...نمیدونستم توپ چیه اما دو تا اسم تو ذهنم موند...اون پیرمرده راوانلی و اون جوون خوشگله،دل پیرو..."الکساندر دل پیرو"

لحظه هایی که با دل پیرو گذروندم...با شادیهاش شاد شدم،با ناراحتی هاش اشک ریختم...تو ذهنم رژه میره...

سکانس دوم:یورو 2000...الکس دل پیرو در بازی با هلند به بازی میاد.مفسر تلویزیون با وقاحت تمام(البته نه در حد کونته و آنیلی)میگه دل پیرو بازیکن تنبلیه...یه هوادار 10 ساله چی میتونه در دفاع از عشقش بگه جز این که به طرف بگه:خفه شو!

سکانس سوم:جام جهانی 2002.ایتالیا-مکزیک...آتزوری در آستانه ی حذف قرار داره...پای تی وی نشستم و در حد خودم استرس دارم...خدایا این تراپ احمق چرا دست از لجبازی برنمیداره؟ولی نه،تراپ هم از زور استیصال به پینتوریکو پناه میبره...الکس به بازی میاد...ایتالیا برنامه ی خاصی نداره.یه سانتر از جناح راست.چرا آخه؟ کی چی بشه؟توپ میرسه به محوطه.یه لاجوردی پوش اونجاست.شیرجه میزنه.گــــــــــل.گــــــــــــــل...بله این هنر الکسه.الکس محبوب گل میزنه.با تمام وجود فریاد میزنه و آسمون رو نشون میده.یه عده تحلیلشون اینه که میخواد خودش رو به رخ تراپ بکشه.ولی الکس با صداقت تمام میگه این گل رو به روح پدر تازه از دست رفته اش تقدیم کرده...
خبر ورزشی فزدا تیتر میزنه:GRAZIE ALEX!!! و زیرش به زیبایی اضافه میکنه نجات سرجوخه تراپ به دست دشمن
12 سالمه...بعد از ظهر که میرم تو کوچه واسه گل کوچیک میگم منو فقط دل پیرو صدا کنید.
سکانس چهارم:سری آ فصل 04-05.یوونتوس-میلان.ورزشگاه سن سیرو.هفته ی 35.برای این که فوتبال دوستان از تماشای هنر ستارگان دو تیم بزرگ اروپا باز نمونن،ساعت بازی استقلال-ملوان رو تغییر دادن...اونایی که بیشتر از فوتبال سر در میارن،میگن قهرمان از این بازی بیرون میاد.زوج دوست داشتنی ترزگه-دل پیرو رو از ابتدا به زمین فرستاده کاپلو.دقیقه ی 29 یه توپ ارسال میشه روی محوطه ی میلان.توپ برمیگرده به سمت راست دفاع میلان.دلپیرو اونجاست...توپ روی هوا...الکس برگردون میزنه.نستا هم خیلی محترمانه وایساده تا یه تابلوی دیگه از نقاشی های پینتوریکو رو ببینه.توپ میاد روی محوطه.دیدا خیز برمیداره که توپ رو بگیره ولی ترزگه زودتر جایی که باید باشه،هست.فقط دیوید قدر این توپ ها رو میدونه.گل برای بیانکونری...الکس پایه گذار قهرمانی کاپلو میشه...اسکودتوی 28 برای یووه.اسکودتوی 6 برای الکس

سکانس پنجم:سری آ،فصل 05-06.یوونتوس انتر.باز هم سن سیرو.این بار هفته ی 25.یووه اومده تا انتر رو ببره.کاپلو از اول فصل هم درست حسابی به الکس بازی نداده.این بازی هم زلاتان و دیوید فیکس هستن.نیمه ی اول 0-0 تموم میشه.نیمه ی دوم هم بازی متعادله تا بالاخره زلاتان دقیقه ی 63 زهر خودش رو به انتر میریزه...7 دقیقه ی بعد بالاخره انتظار تموم میشه و الکس به بازی میاد...4دقیقه بعد از ورود کاپیتان،ساموئل گل تساوی رو میزنه.5 دقیقه مونده تا بازی تموم بشه.پاپارستا پشت محوطه ی جریمه اعلام خطا میکنه برای یوونتوس.مانچینی معترضه.دوربین چهره مانچو رو نشون میده که نگرانی توش موج میزنه.کارگردان ظرافت به خرج میده و یه کلوز آپ زیبا از چهره ی الکس به نمایش میذاره.سوت پاپارستا،حرکت الکس.میره3-2-1.چشمم رو یک ثانیه میبندم.باز میکنم.توپ به تور چسبیده...گــــــــــــــــــل...کاپلو هم باید به احترام الکس کلاهش رو از سر برداره...آقای کاپلو آدم باش!!!
سکانس ششم:جام جهانی 06.مرحله ی نیمه نهایی تو ورزشگاه مخوف وست فالن...فوتبال ایتالیا روزهای خوبی رو پشت سر نمیذاره!به یووه انگ تبانی زدن،پسوتو خود کشی کرده و بحران کشور چکمه ای رو فرا گرفته...آلمان ها قصد داشتن همون بلایی که سر آرژانتین آوردن رو سر آتزوری هم بیارن.ولی زهی خیال باطل.دقیقه ی 112 انزلیچی یه گل دیدنی میزنه...آلمان سراپا حمله میشه.روی یه کرنر،کاناوارو توپ رو برمیداره و جلو میاد.نیمه ی زمین توتی توپ رو به زور ازش میگیره.حالا نوبت پیشتازی توتیه...اَه لعنتی پاس بده دیگه...حالا جیلا.جیلا برای الکس.پینتوریکو حرکت میکنه! زاویه خیلی تنگ شده.پینتوریکو تصمیم میگیره بزنه،میزنه و گـــــــــــــل...اله با تمام وجود خوشحاله.با سرعت به سمت نیمکت ایتالیا میدوئه و فریاد میکشه.اشک شوق تو چشمای الکس حلقه زده.تو چشم من هم...با تمام وجود برای الکس خوشحالم...
سکانس هفتم:فینال جام جهانی،ورزشگاه المپیک برلین.ضربات پناتی مقابل فرانسه.الکس داره میاد! توپ رو برمیداره.روی نقطه ی پنالتی میکاره.دورخیز میکنه.تی وی رو خاموش میکنم!!! نمیتونم ببینم.نکنه بلایی که سر باجو اومد،برای الکس هم تکرار بشه! 30 ثانیه صبر میکنم.تی وی روشن میشه...الکس گل زده! با تمام وجود توپ رو به تور دوخته! انزلیچی پنالتی پنجم رو گل میکنه و کاپ جام جهانی هم افتخار پیدا میکنه روی دستای الکس بالا بره.حالا الکس محبوب من،قهرمان جهان شده.برای یه نوجوون 16 ساله که کله اش پر باد و مغروره،هیچ چیز شیرین تر از این نیست.

سکانس هشتم:28/10/2006...یوونتوس با بی رحمی تمام،به سری بی کوچانده شده.با فروزینونه در المپیک تورین بازی داریم...الکس 35 روز قبل گل 199 رو مقابل مودنا زده و حالا همگی منتظر به ثمر رسیدن گل 200 هستیم...الکس به جای بوژینوف به بازی میاد.دقیقه ی 75 بازی...همه بی صبرانه منتظر گل 200 هستن...گــــــــــــــــــــل! الکس گل 200 رو میزنه بالاخره.تمام بیانکونری ها خوشحالن...
سکانس نهم:فصل08-09 لیگ قهرمانان.باید اولین بازی رو با زنیت انزلیچی در تورین برگزار کنیم...زنیت اومده که یه امتیاز رو بگیره.تا دقیقه 76 هم موفق به این کار شدن...حالا "دِبلیکر" داور بلژیکی بازی یه خطا میگیره برای یووه.الکس میره پشت توپ.فاصله زیاده.احتمالا مقصد توپ ترزگل باشه که یه جاگیری عالی انجام داده.داور سوت میزنه.الکس حرکت میکنه.میزنه! مستقیم میزنه.انگار اسلوموشن شده.توپ روی هوا یه کات عجیب برمیداره.مالافیف غافلگیر شده...وااااااااااااای باورم نمیشه.توپ چسبیده به تور...حنجره ی گزارشگر رای داره پاره میشه...یه * گل از پینتوریکو
سکانس دهم:باز هم فصل 08-09 لیگ قهرمانان.رئال پر ستاره به تورین اومده.یوونتوس 5 بازی متوالی هست که نبرده.این بازی شانس آخر رانیری ترسو هست...بازی در دقایق اول دست یووه هست.توپ به منینگر میرسه.منینگر برای لگرو.لگرو به مارکیزیو.بازیکن جوون یه دور میزنه.گزینه ای بهتر از کاپیتان پیدا نمیکنه.کاناوارو به الکس نزدیک میشه.الکس بدون این که نگاه کنه با یه ضرب توپ رو به آمائوری میرسونه و سریع میره تو عمق دفاع رئال.آمائوری توپ رو از بین پاهای په په به الکس میرسونه.الکس باز هم نگاه نمیکنه.ضربه رو میزنه و ... گـــــــــــــــــــــــــل.یه گل استثنایی.کاسیاس تنها حرکتی که انجام میده اینه که دست راستشو به اندازه ی 50 سانتیمتر جا به جا میکنه.اینقدر سریع توپ به تور چسبیده که کاری بیش از این از دستش برنمیاد.ورزشگاه منفجر شده.این گل اینقدر قشنگه که تا مدتها همه ازش صحبت میکنن..یه عکس متحرک از این * گل.آها راستی.حالا دیگه بزرگ شدم،دانشجو شدم.از وقتی الکس رو شناختم،یه بچه ی 6 ساله بودم که پیش دبستانی میرفتم.حالا 13 سال گذشته و با عشق الکس بزرگ شدم.حالا فردا تو دانشگاه فخر میفروشم که "اینه کاپیتان ما"
سکانس افتخار:بازی برگشت همون فصل با رئال.این بار تو برنابئو.برند شوستر با تمام وجود اومده که از یووه یه انتقام سخت بگیره.16 دقیقه از بازی گذشته.رئال سراپا حمله اس.گوتی توپ رو در میانه ی میدان از دست میده.مارکیونی توپ رو قطع میکنه.توپ به الکس میرسه.مارکیونی تند و تیز از سمت راست کاپیتان حرکت میده...تو رو خدا پاس بده.نه! توپ رفته رو پای چپش.حالا چیکار میخوای بکنی؟ با پای چپ میزنی؟ جواب مثبته...توپ به تور چسبیده.کاسیاس باز هم کم آورده.
نیمه ی دوم بازی.دقیقه ی 67.یه ضربه ی آزاد.رنگ کاسیاس پریده.مشخصه تمرکز نداره.دیوار دفاعی رو افتضاح چیده.مشخصه که توپ گل میشه و وقتی هم با دچلیه ی جوان تعویض میشی،تمام برنابئو ایستاده تشویقت میکنن با این که نابودشون کردی...نه برای بازی زیبات.برای شخصیت بزرگت...
سکانس آخر:ورزشگاه یوونتوس.هفته ی 38 سری آ...الکس دل پیروی افسانه ای پیشاپیش بازیکنان صورتی پوش یووه قدم به زمین بازی میذاره...لحظه شماری میکنم که بازی تموم بشه تا اسکودتو رو روی دستای الکس بزرگ ببینم.همه ی ورزشگاه یکپارچه شور و شوقه.یوونتوس خیلی زود توسط مارونه به گل میرسه.از اینجا به بعد دیگه همه برای تو بازی میکنن.سیمونه پادوئین با گلر آتالانتا تک به تک شده.لعنتی یه وقت به سرت نزنه شوت کنی.کاپیتان دو متر اون طرف تره...نه،نه،نه.سیمونه ی تازه وارد هم از شان و جایگاه الکس با خبره(چیزی که مدیر باشگاه ازش بی اطلاعه)پاس پادوئین رو مدافع آتالانتا دور میکنه و نمیذاره الکس گل رو بزنه.اما نه کاپیتان دست بردار نیست...27 دقیقه از جریان بازی میگذره.الکس پشت محوطه صاحب توپ میشه.یه ضربه ی استادانه...بله گــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــل.با تمام وجود به هوا میپرم.الکس گل زده...همه ورزشگاه تشویق میکنن.تمام بازیکنای توی زمین دور الکس حلقه زدن...حالا دقیقه 57 بازی...تابلوی تعویض بالا میره.شماره ی قرمز 10 ئه...ای کونته ی لعنتی.یعنی برای 30 دقیقه نمیتونستی سایه ی الکس رو تو زمین تحمل کنی؟! الکس به 4 طرف ورزشگاه تعظیم میکنه! چی؟!؟! این حرکت معنی خوبی نداره...بازی معلق شده...جمعیت حاضر دارن اشک میریزن..الکس با همه دست میده...داور هم با الکس دست میده.الکس داره قدم های آخر رو استوار تر از همیشه برمیداره.کولانتونو مربی آتالانتا هم میاد به سمت الکس و باهاش دست میده.کونته حتی حاضر نیست به سمت الکس بره.فقط دست میزنه...یه لحظه ی ناب که شاید دیگه نبینم...اشک درست مثل الان که دارم این کلمات لعنتی رو کنار هم میچینم،امونمو بریده.الکس به سمت جیجی میره...دو تا اسطوره ی تعصب همدیگه رو در آغوش میگیرن.از اینجا به بعد دیگه بوفون تنهای تنهاست...حتی الکس هم دیگه نیست.الکس از سکو بالا میره..تاحالا به هیچ کس به اندازه ی اون پسر بچه ی کوچیک که از الکس امضا گرفت حسادت نکردم...ورزشگاه یکپارچه الکس رو تشویق میکنن...الکس گرمکن رو پوشیده.بلند میشه و دور زمین،آخرین دور رو میزنه.از تیفوسی ها خداحافظی میکنه.گریه امونمو بریده...بازی کاملا تحت تاثیر این لحظات قرار گرفته...الکس داره میره...پینتوریکو فقط بغضت نشکنه.دیگه طاقت دیدن این یکی رو ندارم...پس چرا بازی تموم نمیشه؟؟؟ این لحظه های نفرین شده.نمیگذره...بالاخره میای برای گرفتن اسکودتو.اما نه آنچنان خوشحال نیستی اسکودتو رو هم حتی تحویل نمیگیری...
==--==--==--==--==--==--==--==--==--==--==--==--==--==--==--==--==---==--==--==--==--==--
هر جوری هست تو اشک و حسرت دقیقه ها میگذره...اسکای داره با بازیکنا مصاحبه میکنه...نوبت کاپیتانه.بالاخره اومدی...خوب تو صورتت دقت میکنم...میخوام ببینم از اولین تصویری که از صورت نازنینت تو ذهنم ثبت کرد تا امروز چقدر فرق کردی...وااااااااای دور چشم کاپیتان چروک شده.تو یوونتوس این اتفاق افتاده.ولی افسوس.افسوس که آنیلی جوون و کونته ی کم تجربه این رو ندیدن...برای این دو نفر یه جام دو کیلوگرمی اینقدر مهمه که حاضرن پروژه ی اتمام افسانه ی پینتوریکو در یووه رو با وقاحت تمام اجرا کنن...تو خنده یه چیزایی میگی که من نمیفهمم ولی خوشحال نیستی! افسوس که این دو نفر ندیدن.افسوس.افسوس که تمام لحظه های حضورت در یووه رو به یه کرشمه ی اسکودتو فروختن.فکر میکنن اسمشون برای هواداران یووه با اسکودتوی 30ام مترادف میشه...اما نمیدونن تیفوسی های یوونتوس "جام ندیده" نبودن که الکسشون رو به دو کیلو آهن بفروشن...
تک تک جمله هایی که تو این 24 ساعت از الکس خوندم،مثل یه خنجر به سینه ام نشسته.این که گفته"19 سال هیچ فعالیتی توی ترانسفر نداشتم" واقعا نابودم کرد...روحیه مو به هم ریخت...واقعا دیگه چیزی برای گقتن نمونده...کونته با این کارش اون بتی که تو ذهن من ازش بود رو شکوند.و آنیلی جوان هم پا گذاشت روی حرف پدربزرگ فقیدش و از پینتوریکو مثل یه بازیکن ساده گذشت...آنیلی جوون فکر میکنه با این حرکت،اسمش میره در کنار آنیلی های بزرگ و برای تیفوسی ها میشه یه قهرمان.غافل از این که هوادارا فرق عالی و متوسط رو به خوبی متوجه میشن.
====================
دل پيرو توسط تيم مديريتي ویتوریو کایسوتی دی کیوسانوكشف شد
كشفي كه بوني پرتي و فرانكو كائوزيو و جيواني تراپاوني آنرا تاييد كردند و در ان دخيل بودند .
الكس كه مورد توجه ميلان و چزاره مالديني بود به يوونتوس پيوست . و ...



دل پيرو يه گلزن و يا پاسور و يا ايستگاهي زن و كرنر زن نبود .
الكس يه بازيكن بود ...
اين حرف من رو اون كسي ميفهمه كه 20سال با الكس زندگي كرده باشه .
اگه صرفا به گلها و تعداد بازيهاي الكس نگاه كنيم براحتي ميتونيم فراموشش كنيم .

اما اگه اينجور كه من هوادار الكس بودم ،به الكس نگاه كنيم هيچوقت نميشه دل پيرو فراموش بشه .
كسي كه هفته به هفته منتظر بازيهاي يووه بوده ميتونه عظمت الكس رو بفهمه .
وقتي زير فشار حملات اينتر هستيم و ماركو دلوكيو . روبن سوسا . دنيس بركمپ . فونتولان و نيكلا برتي
خط دفاع تيمت و پروتزي رو تحت فشار قراردادند و دل پيرو به جاي ربي باجو به ميدون مي ياد و بهمراه بقيه بازيكنها تيم رو به نتيجه 0.0 رهنمون ميكنه ...
اين تعويض
اين بازي چند دقيقه اي
كجاي تاريخ و اسناد نوشته ميشه ؟!!
به جز در قلب هوادارها ؟!!!!
الكس توي اون بازي گل نميزنه ... پاس گل هم نميده
ولي شور و اشتياق و اميدي كه در دل تماشاگرا و بقيه بازيكنا بوجود مي ياره ، چطور ديده ميشه ؟!!!

وقتي الكس با زيركي خطا گرفته ، پاس رو به عقب داده ، جناح بازي رو عوض كرده ، با يه استپ بجا جريان بازي رو عوض كرده و ...
اين خصوصياتش كجا ثبت شده ؟!!
كي يادش مونده ؟!!!

دل پيرو را نميشه از روي كليپها و آمار و اسناد و سايتها شناخت ...
بايد در زمان دل پيرو مي بوديد و هفته به هفته منتظر بازيهاش ميشديد ...
بايد 1 هفته انتظار حضورش توي بازي رو ميكشيديد وميديد كه چند دقيقه قبل از بازي بخاطر مصدوميت از تركيب تيم خارج شده ...و باز هم يك هفته ديگر ... انتظار

كسي كه ديده ليپي و الكس و همراهانش تيم يوونتوس رو بعد از 9 سال در سال 95 قهرمان ايتاليا ميكنن الان نميتونه براحتي الكس رو بخاطر جام كونته و انيلي فراموش بكنه .

كسي كه ديده يوونتوس در سال 96 و بعد از 9سال قهرمان اروپا ميشه ، نميتونه الكس رو فراموش بكنه !!

كسي كه ديده يوونتوس بعد از 5 سال حذفي ايتاليا رو در سال95 برده براحتي دل پيرو را فراموش بكنه !!

ميشه باجو و زيدان و ندود وكامو و حتي پلاتيني را فراموش كرد ...
البته به سختي ...
نه باجو و نه زيدان در ابتداي فوتبالشون يوونتوسي نبودند
همه عمرشون رو واسه يووه توپ نزدند ... اما دل پيرو ...

حالا جدايي اله از يوونتوس به هر دليلي كه باشه ، يه تصميم كاملا مستبدانه است كه توسط انيلي و كونته اتفاق افتاده و لكه ننگي توي كارنامه اين كادر خواهد بود .

[antiros]

[align=center:ab43e6898f][color=black:ab43e6898f]عجب فصلی بود تو دنیا فوتبال !!!! ...[/color:ab43e6898f]
















امیدوارم کاپیتان برگرده ...

--------------
[color=blue:ab43e6898f]next...?![/color:ab43e6898f]






.
.
فراموش کردن اینا خیلی سخته ... احساس می کنم فوتبال داره میمیره !

[/align:ab43e6898f]

[amir131]

[quote:f2216cd598]فراموش کردن اینا خیلی سخته ... احساس می کنم فوتبال داره میمیره !
[/quote:f2216cd598]
برای من یکی که تموم شد!هر سال منتظر دیدار توتی با الکس بودم از سال دیگه چی؟باید منتظر چی باشم؟ ارزومه الکس بره تو یکی از تیمایی که ucl حضور دارن بعد بازی حذفی باعث حدف یووه بشه!
اگه انيلي و كونته بعد 6 سال واسه يووه جام اوردن ... اله و ليپي , باجو و .. هم بعد 9 سال و 11 سال واسه يووه جام اوردن...


اگه الكس سال قبل يا حتي اگه سال 2000 از فوتبال و يووه خداحافظي ميكرد ، به هيچ وجه اينقدر ناراحت نميدشم كه الان...
الان به اله و هوادارهاش خيانت شده ...