دقیقه 90 و 1 نداره...یه سره حمله.این و میگن فوتبال.
قسمت شد با پدر این بازیو دیدیم.واقعا حسرت خوردیم.
خیلی قدیمی و تکراریه...ولی هر بار داغ دلم تازه میشه.
اون از برخورد تماشاگرا...30 سانت بازمین فاصله دارن...2 قدم با سرمربیشون فاصله دارن.میتونن باهاش حرف بزنن کیفیت صندلی هاشون!وای خدا...کل بازی رو میتوونن سرپا وایسن و با هیجان بازی رو بینن...کسی هم بهشون نمیگه آقا بینیش!!!
اونوقت ما بلانسبت آبراران انگار مردم حیوونن!!!پشت فنس به ارتفاع n متر!!!تا چند وقت پیش هم که رو بتون میشستیم...
برخورد بازیکنا با هم...برخورد سرمربی ها بعد از بازی با هم...
اعتراض مربی ها به داور و نحوه صحبتشون و رسوندن اعتراضشون به کمک داور با صحبت...روش درست اداره بازی با داوری درست...با مدیریت درست روی بازی...
واقعا لذت بردم.کاش بجای اینکه در همه مسائل خودمونو علامه بدونیم کمی هم به شکل آموزش فرهنگی به فرهنگ حاکم کشور اخ و پیف و روباه پیر واستعمارگر!!!!!!!!!!!!!! وبد بد بد...نگاه میکردیم...
یه شهرم تو ایران استعداد تبدیل شدن به همچین فرهنگی رو داره همه دارن میکوبنش...
به قول پدر: کی به امی کیشور اتو ببه...
من در جواب:هیچ وقت پر...

.png)
.png)